φουμάρω κίτρινο καπνό
πίνω λευκές σταγόνες
και της ζωής ο πανικός
ξεμένει από ορμόνες
βλέπω τα πάντα πράσινα
χρώματα με τυλίγουν
κόβεται η ανάσα μου
οι στίχοι μου με πνίγουν
ένα σκαθάρι στο νερό
κάνει βουτιές στον πάτο
του ρίχνω το σωσίβιο
για να ανέβει κάτω
η ανηφόρα είναι μικρή
θα την κατέβω μόνος
έτσι κι αλλιώς κουράστηκα
να μου γελάει ο πόνος
σε όσους με διαβάσανε
και βρίζουνε με μίσος
μάλλον δεν καταλάβανε
δεν με γνωρίζουν ίσως
την καληνύχτα μου εδώ
θα την αφήσω πέρα
να ζευγαρώσει τη νυχτιά
να ξημερώσει μέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου