Κάνεις δεν ξέρει να αγάπα τόσο πολύ
Όσο μ’αγάπησε για χρόνια τώρα αυτή
Είναι η μονή που μ’ακούει δίχως γκρίνια
Και που για πάντα θα’ναι μπρος μου για βιτρίνα
Στις λύπες πρώτη να με πάρει αγκαλιά
Και στις χάρες δεν τσιγκουνεύεται φιλιά
Όταν δεν έχω κάποιον νά’πω μια λέξη
Αυτή και πάλι θα΄ναι η πρώτη που θα τρέξει
Καθώς το δάκρυ θα κυλά ξανά απ΄το μάτι
Αυτή η τσαχπίνα με κοιτάει όλο αγάπη
Καθώς τελειώνει του στυλό μου το μελανί
Αυτή η πουτάνα ξέρει πως να με τρελάνει
Την νιώθω πάντα όταν γραφώ σάπιους στίχους
Βλέπω σκοτάδι έξω από τους άσπρους τοίχους
Και πάλι αυτή η γαμημένη παρουσία
Φιλιά μου δίνει με μεγάλη παρρησία
Αυτή λοιπόν ειν’ η καλύτερη μου φίλη
Σαν δηλητήριο δίνει φιλιά στα χείλη
Το όνομα της φανερώνω τώρα πια
Την λένε πόρνη γαμημένη μοναξιά
