Αυτό που θέλουν τα παιδιά

τα μάτια του γεμάτα
θλίψη και μοναξιά
και η καρδιά κομμάτια
του λείπει η χαρά

έχει στο βλέμμα πόνο
και στη ψυχή φωτιά
αγάπη θέλει μόνο
και μια αγκαλιά

δώστε ελπίδα
δώστε λίγο χαρά
κάντε αυτό το κόσμο
ξανά να χάμογελά

από παιδί μικρό θυμάμαι
παιχνίδια να'χω αγκαλιά
και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφιά

να σου χαρίσω λίγη αγάπη
να σου μιλήσω στη καρδιά
αυτό μονάχα θέλουν τα παιδιά

ας κάνουμε τον κόσμο
ξανά όπως παλιά
ας δώσουμε το μόνο
που αξίζει τελικά

αγάπη είναι η λύση
κουράγιο, συντροφιά
με δύναμη και πίστη
θα λάμψει η καρδιά

από παιδί μικρό θυμάμαι
παιχνίδια να'χω αγκαλιά
και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφιά

να σου χαρίσω λίγη αγάπη
να σου μιλήσω στη καρδιά
αυτό μονάχα θέλουν τα παιδιά

Έλα

βρέχει και είμαι μόνος
ψάχνω μια αγκαλιά
αβάσταχτος ο πόνος
ρίξε μου μια μάτια

δώσ' μου ένα σημάδι
το φως πάλι να δω
πάει η ζωή χαράμι
μακριά σου δεν μπορώ

έλα κοντά μου
έλα για μια φορά
σε θέλω δεν αντέχω
φωνάζω δυνατά

έλα μακριά σου υποφέρω
έλα ποτέ δεν είναι αργά
έλα κοντά μου άλλη μια φορά

φέρε μαζί σου την αγάπη
φέρε μια όμορφη αγκαλιά
έλα να γίνουν όλα όπως παλιά

ακόμα ένα βράδυ
χωρίς να είσαι εδώ
ζητάω απ 'το σκοτάδι
για λίγο να σε δω

νιώθω την ύπαρξη σου
κάπου εδώ κοντά
μυρίζω το κορμί σου
μα είσαι μακριά

έλα μακριά σου υποφέρω
έλα ποτέ δεν είναι αργά
έλα κοντά μου άλλη μια φορά

φέρε μαζί σου την αγάπη
φέρε μια όμορφη αγκαλιά
έλα να γίνουν όλα όπως παλιά

Ο πειρατής & η γοργόνα

αν είσαι η γοργόνα εσύ
εγώ είμαι τα νερά σου
να κολυμπάς με άνεση
να νιώθω τη χαρά σου

όσο για κάποιον πειρατή
που άκουσες πως θα΄ρθει
καβάλα σε ένα άλογο
να σε γεμίσει πάθη

όπου και αν είσαι θα σε βρει
χωρίς μεγάλο κόπο
για δε φοβάται τη ζωή
έχει δικό του τρόπο

Ξημερώνει η νύχτα...

φουμάρω κίτρινο καπνό
πίνω λευκές σταγόνες
και της ζωής ο πανικός
ξεμένει από ορμόνες

βλέπω τα πάντα πράσινα
χρώματα με τυλίγουν
κόβεται η ανάσα μου
οι στίχοι μου με πνίγουν

ένα σκαθάρι στο νερό
κάνει βουτιές στον πάτο
του ρίχνω το σωσίβιο
για να ανέβει κάτω

η ανηφόρα είναι μικρή
θα την κατέβω μόνος
έτσι κι αλλιώς κουράστηκα
να μου γελάει ο πόνος

σε όσους με διαβάσανε
και βρίζουνε με μίσος
μάλλον δεν καταλάβανε
δεν με γνωρίζουν ίσως

την καληνύχτα μου εδώ
θα την αφήσω πέρα
να ζευγαρώσει τη νυχτιά
να ξημερώσει μέρα

Τρεις Φωτιές

κάποτε φέρνει αναμνήσεις,
κάποτε φέρνει ζωγραφιές,
κάποτε είπες πως θα ζήσεις ,
πως θα ανάψεις τρεις φωτιές.

και όμως ακόμα περιμένω,
ακόμα λίγο να σε δω,
ακόμα σπίρτο αναμμένο,
αστέρι δίχως ουρανό.

ήρθε μια μέρα ένα γραμμα,
ήρθε στη πόρτα μου χαρά,
ήρθε χωρίς "μπορεί" και "άμα",
άγγελος ήρθε με φτερά

πάρε με έξω από τη θλίψη
πάρε με μέσα από τη σκουριά
πάρε με κάπου να φωτίσει
να ξημερώσει στη καρδιά

Λίγο μελάνι και χαρτί

Λίγο μελάνι και χαρτί
τις σκέψεις μου να γράφω
αφού σε φίλους να μιλώ
δεν μπόρεσα να μάθω

Εδώ βγαίνουν τα όνειρα
το μίσος και οι χαρές μου
τα μυστικά που κουβαλώ
οι δυνατές φωνές μου

Λίγο μελάνι και χαρτί
να το μουσκέψω λέξεις
σαν δάκρυα απ΄τα μάτια μου
τρέχουν ζεστές οι σκέψεις

Εδώ μπαίνει η σφραγίδα μου
το στίγμα της ψυχής μου
οι λέξεις παίρνουνε μορφή
και ήχο της φωνής μου

Επιθυμία

Κοίτα με στα μάτια
Κάνε με κομμάτια
Δώσε μου κουράγιο να μαζέψω της ζωής μου τα κιτάπια

Κάνε με να νοιώσω
Δίνω όσο κι όσο
Φτάνει της καρδιάς τη μοναξιά μου να σκοτώσω

Δείξε μου το δρόμο
Πάρε μου τον πόνο
Μάθε στη καρδιά μου να αγαπάει εσένα μόνο

Δως΄μου το φιλί σου
Την αναπνοή σου
Θέλω κάθε μέρα πλέον να ξυπνώ μαζί σου

Φίλα με στο στόμα
Δωσ'μου λίγο ακόμα
Τώρα σου ανήκουν η καρδιά μου και το σώμα

Άσε με να κλάψω
Μέσα σου να ψάξω
Βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου να φωνάξω

Ελλάδα 2010

Ποιος μας δίνει μια ελπίδα, που να βρούμε τη χαρά
Όλα γύρω μας αλλάζουν, όλοι τρέχουν σαν τρελοί
Κοφτερή ειν’ η λεπίδα, χαρακώνει τα φτερά
Φτάνει πια όλοι φωνάζουν, θα ραγίσει το γυαλί

Δίχως μέλλον τα παιδιά, δίχως όραμα οι νέοι
Τις δεκάρες τους μετρούν, τα γερόντια κάθε μέρα
Κάποιος πάει ξενιτιά, με το δάκρυ του να καίει
Και άντε τώρα να του πουν, στη πατρίδα πίσω έλα

Κάποιοι έφαγαν καλά, κάποιοι έκλεψαν τα πάντα
Άλλοι τόσοι τους καλύπτουν, άι σιχτίρ όλοι εκεί
Δεν μου έμειναν μυαλά, πλησιάζω τα τριάντα
Μόνο εμπόδια προκύπτουν, θα μουτζώσω τη βουλή

Ο θυμός θα γίνει μίσος και το μίσος μας οργή
Και άντε τότε να κρυφτείτε και στα σκέλια η ουρά
Τέρμα πια τα “μα” και ”ίσως”, εμείς είμαστε οι πολλοί
Με το σάλιο μας πλυθείτε, για όλους θα ’ρθει η σειρά

Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως

Πόσοι ήρθαν και δεν φεύγουν
Πόσοι θα 'ρθουν για να δουν
Άλλοι τόσοι μ' αποφεύγουν
Και δεν πρόλαβα θα πουν

Ποιοι κοιτάνε μες τα μάτια
Ποιοι ρωτάνε τη καρδιά
Πως μετράνε τα κομμάτια
Τι σου λεν με μια ματιά

Κάποιοι κάποτε θα μείνουν
Κάποιοι κάπως αγαπούν
Μια στιγμή μονάχα δίνουν
Και την άλλη σου γελούν

Κάπως θα΄ρθει ένα χάδι
Κάπως ήρθε μια αγκαλιά
Της στιγμής μένει σημάδι
Στιγματίζει τη καρδιά

Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως
Αγαπούν αληθινά
Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως
Σου το λεν ειλικρινά

Αν

Αν ζητούσες να ζήσω,
μια ζωή αγκαλιά σου,
αν γινόταν να κάνω,
τη ζωή μου δικιά σου..
τραγουδάκια θα γράψω
να μιλάνε για ‘σένα,
της καρδιάς μου κομμάτια
θα σου δίνω ένα – ένα

Αν ζητούσες να νιώσω
του φιλιού σου τη γεύση
αν μπορούσες να μάθεις
της καρδιάς μου τη σκέψη
μεθυσμένη θα είσαι
απ΄το αλκοόλ του έρωτα μου
άσπρο πάτο θα πιούμε
την αγάπη καρδιά μου