Η ιστορία των αχάριστων ημερών

Μια ιστορία θα σου πω, που περιγράφει εμένα
γιατί δεν ξέρω να μιλώ, μα μοναχά να γράφω
ότι έχω μέσα μου κρυφό, δεν αφορά κανένα
παρά μονάχα τη καρδιά, που τα’χει φυλαγμένα

Ήταν που λες μια Κυριακή, με κρύο ποτισμένη
που να γνωρίσει θέλησε, τι γίνετε πιο πέρα
αναρωτιέται συνεχώς, μετά τι να συμβαίνει
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι η Δευτέρα

Μα η Δευτέρα είναι μουντή, με σκέψεις τυλιγμένη
γιατί την πνίγει η μοναξιά και πάντοτε θα πλήττει
η ευτυχία είναι καλά, μες τη καρδιά κρυμμένη
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι και η Τρίτη

Κι όμως η Τρίτη είναι ξερή, αποκομμένη απ’ όλα
όπως νησάκια ερημικά, κρυμμένα απ΄το χάρτη
λίγα σημάδια της χαράς, αυτά είναι όλα κι όλα
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι η Τετάρτη

Αυτή στη μέση στέκεται, όλης της εβδομάδας
κι όπως θα λέγαν αγγλιστί, νιώθει πως είναι empty
πρέπει να καίει όμως εκεί, σαν η φωτιά μιας δάδας
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι και η Πέμπτη

Η Πέμπτη δε λογάριαζε, ποτέ τη μοναξιά της
έδινε πάντοτε χαρά και μια καινούρια αυγή
όμως και αυτή το ’χει καλά, κρυμμένο στη καρδιά της
και πάντα ήθελε να δει, να΄ναι Παρασκευή

Ωραία μέρα γενικός, ο κόσμος βγαίνει έξω
μα η καημένη μοναχή, κοιτάζει παρακάτω
λέει “δεν θέλω να΄μαι εγώ, άλλο δεν θα τ’αντέξω”
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι το Σαββάτο

Και το Σαββάτο είναι χαρά, φωνές και τραγουδάκια
γλέντι, ποτά ή αγκαλιές, τους βρίσκει το πρωί
μα είναι κι αυτό ανήσυχο, σαν τα μικρά παιδάκια
και πάντα ήθελε να δει, πως ειν΄ η Κυριακή

Έτσι λοιπόν είμαι και εγώ, τίποτα δεν μου φτάνει
όπου κι αν πάω με φυσά, αλλιώτικος αέρας
μα η αναζήτηση αυτή, μόνο κακό μου κάνει
γιατί δεν ζω πραγματικά, την ομορφιά της μέρας

Τσιγάρο άναψα

Μια βραδιά που είχε φεγγάρι με βροχή
Κάθομαι σπίτι, γραφώ, πίνοντας ρακί
Ο ύπνος έρχεται με country μουσική
Κοιμάμαι Σάββατο, ξυπνάω κυριακή

Έχω τα νεύρα μου, δε ξύπνησα κάλα
Φτιάχνω καφέ και ξύλο ρίχνω στη φωτιά
Άλλη μια μέρα ακόμα ψάχνω για δουλειά
Τσιγάρο άναψα και πίνω μια γουλιά

Απ΄το παράθυρο ο αέρας με χτυπά
Και το δωμάτιο το λούζει η παγωνιά
Παίρνω χαρτί, στυλό, στο χέρι μου ξανά
Στίχοι ζευγάρωσαν και γέννησαν παιδιά

Η μέρα έφυγε, ξανά σκοτάδι ήρθε βαθύ
Τη μοναξιά, όπως πάντοτε, την έφερε μαζί
Χαμογελάω γιατί δεν έχω επιλογή
Τσιγάρο άναψα και κέρασα κρασί

Xωρίς κανόνες

Νιώθω να σταματά ο χρόνος μα ποιος ρωτάει
Αν η ζωή με προσπερνά και με πονάει
Το ουράνιο τόξο της καρδιάς δεν έχει χρώμα
Θέλω να μείνω μοναχός λίγο ακόμα
Λίγο ακόμα...

θέλω να γίνω μια στιγμή χρυσό αστέρι
Στον ουρανό να αφεθώ χωρίς κανόνες
Με το φεγγάρι να πετάω χέρι-χέρι
Τα καλοκαίρια ξαναζώ και τους χειμώνες

Νιώθω να μου μιλά ο αέρας μα ποιος ρωτάει
Τι να μου λέει, μυστικά και που το πάει
Κι είναι ο ρυθμός μοναχικός και δίχως τόνο
Βάλε στα λόγια μουσική διώξε τον πόνο
Διώξε τον πόνο...

Θέλω να γίνω μια στιγμή χρυσό αστέρι
Στον ουρανό να αφεθώ χωρίς κανόνες
Με το φεγγάρι να πετάω χέρι-χέρι
Τα καλοκαίρια ξαναζώ και τους χειμώνες

Δε βαριέσαι

Ταξίδι στο άγνωστο με ροκ μουσική
Φώτα θολά στη σκοτεινή εθνική
Το αμάξι τρέχει κι εγώ είμαι ταπί

Δε βαριέσαι

Όλοι μου λεν μην κάνεις πια σαν παιδί
Βρες μια κοπέλα που να είναι καλή
Τα σκουλαρίκια βγάλε πια απ’ τ’ αυτί

Δε βαριέσαι

Κοίτα να βρεις κάποια δουλειά σοβαρή
Βαλε πουκάμισο, γραβάτα, γυαλί
Και το bluetooh απαραιτήτως στ΄αυτι

Δε βαριέσαι

Μαθε πως πρέπει να βαράς προσοχή
Σε κάθε σάπιο αφεντικό, υποταγή
Άσε τα όνειρα και γύρνα στη γη

Δε βαριέσαι

ό,τι κι αν λέτε εγώ δε δίνω δεκάρα
Έχω χεσμένη τη δίκη σας τη φάρα
Η ζωή μου, μου ανήκει και άρα

Δε γαμιέστε

Βροχή και χώμα

Μη μου ζητάς να ξεχαστώ
Τον έρωτα μου να πετάξω
Όπου κι αν πας σ’ ακολουθώ
Δεν το αντέχω να σε χάσω

Ότι θελήσεις θα σου πω
Κι ότι ζητήσεις κάνω
Εσύ είσαι αυτή που αγαπώ
Μα το ξημέρωμα σε χάνω

Οπού κι αν είσαι μη ξεχνάς
πως πάντα θα ’μαι εδώ για Σένα
κι ας με πληγώνει που πετάς
τα όνειρά μου ένα ένα

θέλω ένα βράδυ αγκαλιά
να κοιμηθούμε ακόμα
να σε ποτίσω με φίλια
ειμ’ η βροχή κι ’σαι το χώμα

Τέλεια Νότα

Μου λες ότι θέλεις να βλέπεις τη γη
να γυρίζει και τ’ άστρα ν’ ανάβουν σα φώτα
πίσω τους τρέχεις να προλάβεις να δεις
πως παίζει το σύμπαν σαν τέλεια νότα
πως είναι να είσαι στον άπειρο κόσμο
νομίζεις πως μπαίνεις και εσύ σε τροχιά
και γυρνάς πάλι πίσω γεμάτη αγάπη
φωνάζεις ν' ακούσουν, πως είσαι καλά...

Εκεί έξω τα πάντα μυρίζουν γαλήνη
ο αέρας φυσάει τα μαλλιά σου ξανά
η σκέψη σου πάντα εκεί θα γυρίζει
όταν πάλι την πλάτη, η ζωή, σου γυρνά
όταν νιώθεις πως θέλεις απ’ όλα να φύγεις
και μου λες δεν αντέχω να ζήσω άλλο εδώ
κατεβάζω τ’ αστέρια στα ποδιά σου εμπρός
και σου λέω για 'σένα, τα πάντα μπορώ...

Παιδί να γίνω λαχταρώ

Πως πέρασαν τα χρόνια μου
κοντεύω τα τριάντα
Οι αναμνήσεις γύρισαν
σαν μια παλιά μπαλάντα

Θυμάμαι ήμουνα παιδί
με μπάλα στην αλάνα
σκέφτομαι τα παιχνίδια μας
τον Άκη και την Άννα

Τα χρόνια δε γυρίζουνε
μονάχα μπρος μας πάνε
πότο, τσιγάρο, έρωτας
της μιας στιγμής ζητιάνε

Για ένα λεπτό θα ήθελα
παιδί ξανά να γίνω
απ΄το μεδούλι της ζωής
να σκύψω και να πίνω

Θέλω να τρέξω όπως παλιά
ανέμελος στους δρόμους
απ΄τη ζωή για μια στιγμή
να τους ξεχάσω όλους


Παιδί να γίνω λαχταρώ
αλάνες περιμένω
και πάλι στα πενήντα μου
εγώ θα επιμένω

Ηλιόλουστη καρδιά

Αχ να γινόταν μια φορά
κοντά μου να σε έχω
και της καρδιάς σου τη πνοή
μ’αγάπη να τη βρέχω

είναι το ξέρω δύσκολο
το παρελθόν να σβήσεις
όμως θα πρέπει τη ζωή
και πάλι να τη ζήσεις

δεν σου ζητώ να ξεχαστείς
ποτέ δεν θα το κάνεις
θέλω μοναχά μέσα σου
να βρεις κρυφές δυνάμεις

ένα κομμάτι κάποτε
πέθανε της ψυχής σου
σταμάτα να σκοτώνεις πια
ότι έμεινε μαζί σου

πάρε ανάσα δυνατή
ελπίδα και κουράγιο
στα πόδια πάλι να σταθείς
για ένα νέο αύριο

ο έρωτας μου σύμμαχος
δίπλα σου να παλέψει
το φως του ήλιου στη καρδιά
ξανά να ζωντανέψει

οι εφιάλτες παρελθόν
καιρός είναι να γίνουν
να γίνουν όνειρα γλυκά
τη πίκρα σου να σβήνουν

κάπου εδώ σε χαιρετώ
στα χείλη σε φιλάω
σφιχτά μέσα στα χέρια μου
στον ουρανό σε πάω

Αντρική αγανάκτηση

Είσαι το ξέρεις όμορφη
Μα είσαι και γκρινιάρα
Αν σου γαμήσω τίποτα
Εγώ θα φταίω άρα;

Το ξέρεις γκρίνια δεν μπορώ
Μουρμούρα δεν αντέχω
Θα σου γαμήσω ένα πρωί
Ότι έχω και δεν έχω

Σταμάτα να τρελαίνεσαι
Και αφορμή μη δώσεις
Χαστούκια έπρεπε να φας
Από μικρή να στρώσεις

Το ξέρω σε πληγώνουνε
Τα λόγια τούτα απόψε
Αν θέλεις να’μαστε καλά
Τις μαλακίες κόψε

Θα μου μιλάς ευγενικά
Με γλύκα και αγάπη
Γιατί από ότι φαίνεται
Είσαι μεγάλη απάτη

Αν συνεχίσεις για πολύ
Τα αρχίδια να μου πρήζεις
Πακέτο στη μανούλα σου
Θα αποσταλείς, να πήζεις

Γιαυτο σου λέω αγάπη μου
Μωρό μου έρωτα μου
Κάποτε σε αγάπησα
Μα τώρα έχε γεια μου

Πρέπει να κλείσω κάπου εδώ
Τους στίχους και να πάψω
Μα έχω ακόμα αρκετά
Για τη κυρία να γράψω

Άντε γιατί σας κούρασα
Μονάχα ένα ακόμα
Για να της πω σε αγαπώ
Και ας είναι μια βρώμα

Μου γάμησες τον έρωτα
Μου σκότισες τα αρχίδια
Παντρεύτηκα ο κόπανος («αγάπησα ο κόπανος», για τους ανύπαντρους)
Την πουτανιά την ίδια

Μονολόγραμμα

Τι κάνω εδώ;
Ακούει κανείς;
Πάλι μόνος μου είμαι, το διάλεξα όμως
Ποιος είναι εκεί;
Δεν είναι κανείς.
Ακόμα μόνος μου είμαι, ίσως είναι ο πόνος
Σκοτάδι ξανά
Και πάλι ησυχία
Κάτι νιώθω εδώ, μάλλον ήρθε ο τρόμος
Δεν είμαι καλά
Δεν ήμουν ποτέ…
Λες να γίνω ποτέ; θα το δείξει ο χρόνος
Τι να γίνετε εκεί;
Να είναι όλοι παρέα;
Τι με νοιάζει εμένα, εγώ εδώ είμαι μόνος
Λες να φύγω κι εγώ;
Που να πάω όμως;
Δεν αφήνει και αυτός, ο αδυσώπητος φθόνος
Ωραίο τραγούδι
Περίεργο είναι
Το ακούω κάλα; ή είναι λάθος ο τόνος;
Κάτι πρέπει να κάνω
Ίσως φύγω απόψε
Πρέπει όμως να σπάσει, αυτός ο άγραφος νόμος
Δεν αντέχω άλλο
Ν’ αντέξω, πώς;
Ξεκινάω μοναχός και οπού με βγάλει ο δρόμος

Μια απόφαση είναι
Μια ιδέα είναι όλα
Πρέπει μόνο αυτό, να γίνει συντόμως...

Έφυγα όμως
έφυγε ο πόνος
μακριά μου ο τρόμος
σύμμαχος μου ο χρόνος
δε θα είμαι πια μόνος
δεν υπάρχει ο φθόνος
άλλαξε και ο τόνος
δε με νοιάζει ο νόμος
παρά μόνο ο δρόμος.

Μια αγάπη θάλασσα

Απ’το νερό της θάλασσας

Αλμύρα στα μαλλιά σου

Κοχύλια βγάζω στην ακτή

Και τα πετώ μπροστά σου

Ο ήλιος καίει σαν φωτιά

Μαυρίζει το κορμί σου

Θα σε ξαπλώσω στο νερό

Να κολυμπώ μαζί σου

Κοίτα πως κλαίει η θάλασσα

Με κύματα δυο μέτρα

Κλείσε τα μάτια σου καλά

Και την αγάπη μέτρα

Όσα δεν πρόλαβες να δεις

Εγώ θα σου τα δείξω

Βρήκα τη βάρκα μου να μπω

Και άγκυρα να ρίξω

Έλα

Έλα ψάξε με
και γύρισε
το κόσμο όλο για μένα
έλα ψάξε με
και τήρησε
όσα μου έχεις πια ταγμένα


έλα μίλα μου
και ρώτα με
ακόμα αν σ’αγαπάω
έλα μίλα μου
και δείξε μου
σε ποιον δρόμο να πάω


έλα δίπλα μου
και ξάπλωσε
δωσ’μου την αγκαλιά σου
έλα δίπλα μου
και άπλωσε
σε μένα τη καρδιά σου


έλα κοίτα με
και λήστεψε
και πάλι τα φιλιά μου
έλα κοίτα με
και πίστεψε
πως είσαι πια δικιά μου

Αν είσαι εσύ

Αν είσαι εσύ αυτή η κάποια
που τη καρδιά μου θα φωτίσεις
και όλα τα όνειρα τα σάπια
από τον ύπνο μου θα σβήσεις
που στης καρδιάς μου το σκοτάδι
όλα τα φώτα σου θα ανάψεις
και στο κορμί μου το σημάδι
της ευτυχίας θα χαράξεις


Αν είσαι εσύ αυτή η πρώτη
που το κενό μου θα γεμίσεις
θυμίζοντάς μου πάντα ότι
τη μοναξιά μου θα νικήσεις
που στης ψυχής το μονοπάτι
τρόπο θα βρεις για να κυλίσεις
και στην αγάπη κλίνεις μάτι
λίγο προτού να με φιλήσεις


Αν είσαι εσύ αυτή η μια
που θα αγγίξεις τη καρδιά μου
και της ψυχής την ηρεμία
θα φέρεις πάλι εδώ κοντά μου
τότε δεν θέλω να σε χάσω
ανοίγω διάπλατα το δρόμο
απ΄το μανίκι βγάλε άσο
διώξε αγάπη μου τον πόνο

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

Κάνεις δεν ξέρει να αγάπα τόσο πολύ
Όσο μ’αγάπησε για χρόνια τώρα αυτή
Είναι η μονή που μ’ακούει δίχως γκρίνια
Και που για πάντα θα’ναι μπρος μου για βιτρίνα


Στις λύπες πρώτη να με πάρει αγκαλιά
Και στις χάρες δεν τσιγκουνεύεται φιλιά
Όταν δεν έχω κάποιον νά’πω μια λέξη
Αυτή και πάλι θα΄ναι η πρώτη που θα τρέξει


Καθώς το δάκρυ θα κυλά ξανά απ΄το μάτι
Αυτή η τσαχπίνα με κοιτάει όλο αγάπη
Καθώς τελειώνει του στυλό μου το μελανί
Αυτή η πουτάνα ξέρει πως να με τρελάνει


Την νιώθω πάντα όταν γραφώ σάπιους στίχους
Βλέπω σκοτάδι έξω από τους άσπρους τοίχους
Και πάλι αυτή η γαμημένη παρουσία
Φιλιά μου δίνει με μεγάλη παρρησία


Αυτή λοιπόν ειν’ η καλύτερη μου φίλη
Σαν δηλητήριο δίνει φιλιά στα χείλη
Το όνομα της φανερώνω τώρα πια
Την λένε πόρνη γαμημένη μοναξιά

ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το ξυπνητήρι της ζωής
σε δανεικό κρεβάτι
τα όνειρα μου σταματά
και μου γυρνά την πλάτη.


Ξύπνα να ζήσεις τη ζωή
την ομορφιά να ζήσεις
τα δανεικά που μου χρωστάς
κράτα τα για αναμνήσεις


Στο παραθύρι το νερό
Απ΄της βροχής το δάκρυ
Ξετύλιξε τη σκέψη σου
Μέχρι να βρεις την άκρη


Και όταν νομίζεις πως μπορείς
Στα μάτια να κοιτάξεις
Τότε μοναχά της καρδιάς
Το δρόμο να χαράξεις


Πλάγιασε πάλι στο κενό
Στο άδειο σου κρεβάτι
Το ξυπνητήρι της ζωής
Σου ξανακλείνει μάτι


Βούτα βαθιά στα όνειρα
Τίποτα μην φοβάσαι
Ότι είναι να΄ρθει θα ερθεί
Ακόμα και αν κοιμάσαι


Μόνο μην τύχει πρόσεχε
Και απότομα ξυπνήσεις
Και χάσεις πάλι της ζωής
Τις τόσες αναμνήσεις

ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΊΣΟΥ Η ΠΥΛΗ

Χωρίς να ξέρω έμαθα
Και απρόσμενα την βρήκα
Την ομορφιά στα μάτια σου
Αγγέλου είσαι προίκα
Γεμίζεις κάθε μου κενό
Και της ψυχής τα βάθη
Όλος ο κόσμος να το μάθει
Νεράιδα σ’αγαπώ


Όλα φαντάζουν όμορφα
Τα πάντα σε θυμίζουν
Και τα γαλάζια μάτια σου
Την θέα μου γεμίζουν
Δεν βλέπω πλέον σκοτεινά
Δεν νιώθω πια μονάχος
Πλημμύρισα με πάθος
Για σένα που αγαπώ


Νιώθω γεμάτος δίπλα σου
Φιλώντας σε τα χάνω
Για σένα πριγκιπέσα μου
Τρέλα μεγάλη κάνω
Σε θέλω πάντα δίπλα μου
Μακριά σου δεν αντεχω
Εσένα μόνο έχω
Και μου είναι αρκετό


Περνάει ο χρόνος άσκοπα
Όταν δεν είσαι εδώ
Μετρώ τα δευτερόλεπτα
Ξανά για να σε δω
Εύχομαι πάντα να κρατάς
Χαμόγελο στα χείλη
Του παραδείσου η πύλη
Τα μάτια σου τα δυο

ΞΥΠΝΑ ΜΑΛΆΚΑ

Στάσου στο ύψος σου άντρας γίνε ξανά
Βαλε περήφανα ένα στοπ στην καρδιά
Μην πέσεις άλλο κάτω είσαι αρκετά
Φτάνεις στον πάτο για να ανέβεις ψηλά


Που’ναι η πυγμή, ο εγωισμός η ψυχή
Κάποτε είχες λόγο που΄ταν σπαθί
Πως μια γυναίκα σε χορεύει ταψί
Ξύπνα μαλάκα προχωράει η ζωή


Ήρθε ο καιρός να μάθεις πλέον καλά
Πως δεν υπήρξανε ποτέ ξωτικά
Ούτε νεράιδες με άσπρα μαλλιά
Ξύπνα μαλάκα έχεις να ζήσεις πολλά


Φτάνεις στον πάτο για να ανέβεις ψηλά
Ήρθε ο καιρός να μάθεις πλέον καλά
Στάσου στο ύψος σου άντρας γίνε ξανά
Ξύπνα μαλάκα η ζωή προχωρά

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

Τι και αν εσύ δεν ξέρεις πλέον τι ζητάς
Τι και αν δεν θες ποτέ στα μάτια να κοιτάς
Τι νόμιζες πως είμαι εγώ για σένα
Πως πίστεψες πως είμαι ένα ψέμα


Τι και αν δεν έμαθες ποτέ σου να αγαπάς
Τι και αν δεν νοιάζεσαι τους άλλους αν πονάς
Πρόσεχε όμως γιατί μόνη σου θα μείνεις
Αν συνεχίσεις κάθε πόρτα να την κλείνεις


Πάντα θα βρίσκεις κάποιον δήθεν να ξεχνιέσαι
Πάντα θα έχεις έναν τύπο να πηδιέσαι
Ποτέ δεν θα΄βρεις όμως κάποιον να σου δώσει
Ότι αξίζεις και απ΄το χάος να σε σώσει


Κάνε ότι θες με τη ζωή και την καρδιά σου
Μόνο μια χάρη σου ζήτω πριν να’πω γεια σου
Ένα τσιγάρο και ένα πιόμα σε μια γωνία
Να σου θυμίζει την δικιά μου αγωνία