Απ’το νερό της θάλασσας
Αλμύρα στα μαλλιά σου
Κοχύλια βγάζω στην ακτή
Και τα πετώ μπροστά σου
Ο ήλιος καίει σαν φωτιά
Μαυρίζει το κορμί σου
Θα σε ξαπλώσω στο νερό
Να κολυμπώ μαζί σου
Κοίτα πως κλαίει η θάλασσα
Με κύματα δυο μέτρα
Κλείσε τα μάτια σου καλά
Και την αγάπη μέτρα
Όσα δεν πρόλαβες να δεις
Εγώ θα σου τα δείξω
Βρήκα τη βάρκα μου να μπω
Και άγκυρα να ρίξω
1 σχόλιο:
Τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι
Τρέχ᾿ ἡ ματιά μου ἐλεύθερη, χάνεται, σχίζει
κάτου τὰ κύματα τὰ σύννεφα ψηλά,
καὶ πάει καὶ σταματᾷ ἐκεῖ ποὺ γλυκογγίζει
καὶ μὲ τὴ θάλασσα ὁ οὐρανὸς μιλᾷ.
Κοιμᾶται τ᾿ ἀκρογιάλι, ἡ αὔρα πλέει δειλά,
ἀσπρίζει ἐδῶ πουλὶ κι ἐκεῖ οὐρανὸς μαυρίζει.
Ἡ νύχτα ἐχύθ᾿ ἡ δύσις μοναχὰ ροδίζει,
ἡ μέρα εἶναι νεκρὸς ὁποῦ χαμογελᾷ.
Μὰ καὶ τῆς δύσεως σὲ λίγο φεύγ᾿ ἡ χάρη,
καὶ μέσ᾿ στὴ λίμνη μας θὰ δοῦμε τὸ φεγγάρι
ἕνα ποτάμι ὁλόχρυσο πλατὺ νὰ κάμει.
Καὶ τότε θὰ σοῦ πῶ ἀγάπη μου δροσάτη:
-Μέσ᾿ στὴν καρδιά μας, θάλασσα πάθη γεμάτη,
ὁ Ἔρως εἶν᾿ αὐτὸ τ᾿ ὁλόχρυσο ποτάμι.
~Κωστής Παλαμάς.
Δημοσίευση σχολίου