Κάνεις δεν ξέρει να αγάπα τόσο πολύ
Όσο μ’αγάπησε για χρόνια τώρα αυτή
Είναι η μονή που μ’ακούει δίχως γκρίνια
Και που για πάντα θα’ναι μπρος μου για βιτρίνα
Στις λύπες πρώτη να με πάρει αγκαλιά
Και στις χάρες δεν τσιγκουνεύεται φιλιά
Όταν δεν έχω κάποιον νά’πω μια λέξη
Αυτή και πάλι θα΄ναι η πρώτη που θα τρέξει
Καθώς το δάκρυ θα κυλά ξανά απ΄το μάτι
Αυτή η τσαχπίνα με κοιτάει όλο αγάπη
Καθώς τελειώνει του στυλό μου το μελανί
Αυτή η πουτάνα ξέρει πως να με τρελάνει
Την νιώθω πάντα όταν γραφώ σάπιους στίχους
Βλέπω σκοτάδι έξω από τους άσπρους τοίχους
Και πάλι αυτή η γαμημένη παρουσία
Φιλιά μου δίνει με μεγάλη παρρησία
Αυτή λοιπόν ειν’ η καλύτερη μου φίλη
Σαν δηλητήριο δίνει φιλιά στα χείλη
Το όνομα της φανερώνω τώρα πια
Την λένε πόρνη γαμημένη μοναξιά
3 σχόλια:
Έπος!!!
Γιατί όμως επέλεξες να τα εκθέσεις στον κίνδυνο του copy & paste;
Πάντως εγώ δανείστηκα μια στροφή....
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εδώ αλλά και στο blog σου ( http://filalithisblog.blogspot.com/ ). Για να σου λύσω την απορία, είναι τιμή και ευχαρίστηση μου να αρέσουν οι στίχοι μου σε κάποιον, εκτός του ότι είναι πνευματικά κατοχυρωμένοι, οι στίχοι γραφονται για να διαβάζονται. Ποιο το νόημα λοιπόν να τους έχω κριμένους σε ένα συρτάρι, είναι ούτως η άλλος κριμένοι καλά μέσα στη καρδιά μου.
Δημοσίευση σχολίου