Τι κάνω εδώ;
Ακούει κανείς;
Πάλι μόνος μου είμαι, το διάλεξα όμως
Ποιος είναι εκεί;
Δεν είναι κανείς.
Ακόμα μόνος μου είμαι, ίσως είναι ο πόνος
Σκοτάδι ξανά
Και πάλι ησυχία
Κάτι νιώθω εδώ, μάλλον ήρθε ο τρόμος
Δεν είμαι καλά
Δεν ήμουν ποτέ…
Λες να γίνω ποτέ; θα το δείξει ο χρόνος
Τι να γίνετε εκεί;
Να είναι όλοι παρέα;
Τι με νοιάζει εμένα, εγώ εδώ είμαι μόνος
Λες να φύγω κι εγώ;
Που να πάω όμως;
Δεν αφήνει και αυτός, ο αδυσώπητος φθόνος
Ωραίο τραγούδι
Περίεργο είναι
Το ακούω κάλα; ή είναι λάθος ο τόνος;
Κάτι πρέπει να κάνω
Ίσως φύγω απόψε
Πρέπει όμως να σπάσει, αυτός ο άγραφος νόμος
Δεν αντέχω άλλο
Ν’ αντέξω, πώς;
Ξεκινάω μοναχός και οπού με βγάλει ο δρόμος
Μια απόφαση είναι
Μια ιδέα είναι όλα
Πρέπει μόνο αυτό, να γίνει συντόμως...
Έφυγα όμως
έφυγε ο πόνος
μακριά μου ο τρόμος
σύμμαχος μου ο χρόνος
δε θα είμαι πια μόνος
δεν υπάρχει ο φθόνος
άλλαξε και ο τόνος
δε με νοιάζει ο νόμος
παρά μόνο ο δρόμος.
4 σχόλια:
Φώτη, με αυτό μου έφερες ενα πολύ συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου και θα του το αφιερώσω. Αν και υπάρχουν στιγμές που σίγουρα έχω νιώσει και εγώ έτσι όπως φαντάζομαι το χει κάνει ο καθένας μας.
:)Έτσι είναι, όλοι έχουμε περάσει κάποτε από αυτή τη φάση.
ομορφο!!!
Βρήκα αυτό και μου θύμισε τον τίτλο του ποιήματος σου.
Το Μονόγραμμα- Οδυσσέας Ελύτης
Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη:
http://www.youtube.com/watch?v=j_2pyNuL0_A
*Όλοι οι στίχοι είναι εδώ:
http://www.didefth.gr/monogrammaOElyths.htm
Δημοσίευση σχολίου