Πόσο θα κρατήσει αυτή η μοναξιά
που νιώθω στη ζωή μου, κάθε μέρα
ραγίζει, κλαίει, σπάει, μονάχη η καρδιά
στο δάχτυλο της θλίψης, βάζει βέρα
Περίπατος το χάραμα, στον ήχο της σιωπής
περπάτημα στα όνειρα, τα σκόρπια
ψιχάλες ήρθαν μήνυμα, τα δάκρια βροχής
μουσκεύει της καρδιάς, τα κατατόπια
Η μοναξιά μου έδωσε, πικρό φιλί στο στόμα
χαράζοντας του δρόμου, τη πορεία
ψάχνει να βρει το γιατρικό, το σάπιο μου το σώμα
και προσμονα το αντίδοτο, που λέγετε φιλία
Κατάρα δίνω και ευχή, η μοναξιά να σπάσει
ποτέ κανείς να μην γευτεί και πάλι το φιλί της
στα πέρατα του ουρανού, μονάχη της να φτάσει
να μείνει μόνη της εκεί, να νιώσει την οργή της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου