Λύπη βαθιά κλαίει η καρδιά
Δακρύζει το φεγγάρι
Ο ουρανός σκοτείνιασε
Αγνάντεμα στον Άδη
Η μάνα κλαίει στο γκρεμό
Δεν γύρισε ο γιος της
Πίκρα μεγάλη στην ψυχή
Μεγάλος ο καημός της
Ο χάρος δεν τη σκέφτηκε
Και μόνη την αφήνει
Για τον μονάκριβο τον γιο
Καντήλι δεν θα σβήνει
Κανένας δεν την συμπονά
Ποιος να παρηγορήσει
Όλα για εκείνη μάταια
Χάθηκε το παιδί της
1 σχόλιο:
Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αυτό το ποίημα μου θύμισε την γιαγιά Αθηνά, ο γιος της ο Χρήστος έφυγε πριν λίγους μήνες σε ηλικία 49 ετών. Είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι γι' αυτούς που μένουν πίσω...φεύγει το αγαπημένο τους πρόσωπο και ξέρουν πως δεν θα ανταμώσουν ποτέ ξανά, όπως πριν. Τηλέφωνο δεν μπορούν να τον πάρουν να ακούσουν την φωνή του...να πάνε να τον βρουν δεν μπορούν...ούτε γράμμα μπορούν να του στείλουν, ελπίζοντας για απάντηση...μόνο ψυχή με ψυχή μπορεί να επικοινωνήσει και αυτό μέσα από την πίστη και την προσευχή...και αν δεν το έχεις ούτε αυτό...τότε..μεγάλο το κενό...γκρεμός..
"...Η μάνα κλαίει στο γκρεμό
Δεν γύρισε ο γιος της
Πίκρα μεγάλη στην ψυχή
Μεγάλος ο καημός της..."
Κλαίει η μάνα και η αδελφή
Κλαίει και ο γιος κι η κόρη
Κλαίει η αγαπημένη του, μαζί με τα ανίψια
Κλαίει και κάθε ψυχή που φίλο της τον είχε
Κλαίει γιατί τον τελευταίο ασπασμό του έδωσε,
εκεί......στα κυπαρίσσια...
Χαίρε...
Δημοσίευση σχολίου