Σαράντα Χρόνια

Σαράντα χρόνια περασμένα ξεχασμένα

Πολλά αισθήματα απλόχερα δοσμένα

Άλλα καλά μες το σεντούκι πια θαμμένα

Μα πιο πολλά με ένα χαμόγελο ντυμένα

Στις ερωτήσεις μου αν μπορείς, έλα, απάντα

Κοιτάζω πίσω και δεν βλέπω τη λεζάντα

Στο ραδιόφωνο παίζει παλιά μπαλάντα

Μελαγχολώ σαν την ακούω, όπως πάντα

Τα όνειρα μου παραμένουν αναμμένα

Λόγια και σκέψεις σε χαρτί μένουν γραμμένα

Δίνω τη μάχη στης ζωής μου την αρένα

Σαράντα χρόνια, δεν μετάνιωσα κανένα

Οι αναμνήσεις μου έχουν άρωμα λεβάντα

Κάτι θυμάμαι από όταν ήμουνα τριάντα

Πλέον χαράχτηκαν στη μνήμη μου συμβάντα

Κοιτώ τα χρόνια και έχουν γίνει πια σαράντα

Και να ‘μαστε λοιπόν

Και να ‘μαστε λοιπόν εδώ απόψε

Χορεύοντας ετούτο τον χορό

Εγκαινιάζουμε ζωή…κορδέλα κόψε

Δεκάδες μάτια μας κοιτούν…αδιαφορώ

Και να ‘μαστε λοιπόν αυτή την ώρα

Ενώνοντας για πάντα δυο ψυχές

Ομπρέλα θα ΄μαι πια σε κάθε νέα μπόρα

Με εφόδιο των φίλων τις ευχές

Θα σ’ αγαπώ για μια ζωή

Θα σ’ αγαπώ μικρή μου

Πρώτος θα δίνω εγώ πνοή

Πρώτος και τη ζωή μου

Θα σ’ αγαπώ αληθινά

Θα σ’ αγαπώ ψυχή μου

Πρώτη θα είσαι στη καρδιά

Πρώτη στη προσευχή μου

Και να ‘μαστε λοιπόν στη νέα αρχή

Εκκίνηση θα κάνουμε παρέα

Μ’ αρέσει η καινούρια εκδοχή

Κοινής ζωής ανοίγει η αυλαία

Και να ‘μαστε λοιπόν αγκαλιασμένοι

Στα χέρια μου σφιχτά θα σε κρατώ

Χρόνια πολλά αγάπη μου Ελένη

Για δώρο σου χαρίζω έναν χορό

Θα σ’ αγαπώ για μια ζωή

Θα σ’ αγαπώ μικρή μου

Πρώτος θα δίνω εγώ πνοή

Πρώτος και τη ζωή μου

Θα σ’ αγαπώ αληθινά

Θα σ’ αγαπώ ψυχή μου

Πρώτη θα είσαι στη καρδιά

Πρώτη στη προσευχή μου

Η χώρα των τυφλών

Μυρίζουν τα λουλούδια στον αέρα
Θυμήθηκα τα χρόνια τα παλιά
Το αγόρι στο κορίτσι βάζει βέρα
ξαπλώνοντας σε ιπτάμενα χαλιά

πως καταντήσαμε, ζωή, πες μου να μάθω
για να γνωρίζω, ίδιο κάζο να μην πάθω
πως καταντήσαμε, ζωή, πες μου να μάθω
για να γνωρίζω, ίδιο κάζο να μην πάθω

το παραμύθι ζει μέσα στο χρόνο
και στις σελίδες του γεννιέται μια ζωή
κουτσό σπουργίτι κάθεται στον ώμο
ενός παιδιού που  τρέχει στην αυλή
και εγώ διαβάζω  της ζωής την ιστορία
μα δεν μου έμαθαν να παίζω με βιβλία

στο δρόμο αδέσποτα σκυλιά με κυνηγάνε
νομίζω ήρθα από τη χώρα των τυφλών
τέσσερις δρόμους πήρα και όπου πάνε
δεν θέλω πια  τον δρόμο των πολλών

Τέσσερα βήματα

Σαν ξεχαστήκανε τα λόγια τα σταράτα

Και τα κορμιά παραπατάνε ζαλισμένα

τέσσερα βήματα εσύ και εγώ κανένα

σταμάτα λίγο να σε φτάσω … ρε σταμάτα

φεύγει η ζωή μα κάτι βλέπω τώρα… να ’τη

αρχίζει η νύχτα πάλι να χαμογελάει

ένα αστέρι με κοιτά και μου μιλάει

μου ψιθυρίζει σκεπτικά… μου λέει κάτι

ξέρω πως ψάχνεις για να βρεις τις απαντήσεις

μα δρόμο δύσκολο θα πρέπει να περάσεις

το παρελθόν σου τώρα πρέπει να ξεχάσεις

λύσεις ζητάς όμως σε πνίγουν αναμνήσεις

Τέσσερα βήματα εγώ και εσύ κανένα

Βιάσου περνάει η ζωή …σου λέω βιάσου

Εγώ θα φύγω σε λιγάκι… έχε γεια σου

Πάρε το δρόμο σου και άφησε την πένα…

Το πάζλ της ύπαρξης σου

Δυο στίχους έγραψα κορίτσι μου για σένα

Κάτι στιχάκια που η πένα μου ξερνάει

Λέξεις ζητάνε να ταιριάξουν τη μορφή σου

Και το μελάνι το χαρτί διαπερνάει

Δυο στίχους διάλεξα να πουν το νόημα μου

Για μια απέραντη και σπάνια ομορφιά

Στιχάκια παίζουν το τραγούδι της μορφής σου

Και χρωματίζουν της ζωής τη ζωγραφιά

Ένα κομμάτι να ’μουνα στο πάζλ της ύπαρξης σου

Να συμπληρώνω τα κενά, να ακροβατώ μαζί σου

Να συμπληρώνω τα κενά, να ακροβατώ μαζί σου

Ένα κομμάτι να ’μουνα στο πάζλ της ύπαρξης σου

Δυο στίχους έπλασα και ‘γιναν όλα ένα

Στους τραγουδάω όλη νύχτα αγκαλιά

Οι νότες έλαμψαν και πήραν τη μορφή σου

Τραγούδι έγιναν για πάντα στη καρδιά

Για Σενα

Σκέπτομαι όσα σου έχω κάνει χρόνια τώρα Πόσο σε άφησα μονάχη να πονάς Τα δάκρυα σου για εμάς έγιναν μπόρα και ήμουν αιτία για τη θλίψη που φοράς ήμουν τυφλός στη μοναξιά και το σκοτάδι είχα περάσει συμπληγάδες μοναχός δεν ήταν εύκολο να βρω αυτό το χάδι να στο χαρίσω και να έβλεπα το φως να με πιστέψεις σου ζητώ πως ήταν λάθος πως δεν μπορούσα πια το δρόμο μου να βρω δεν ήμουν όπως λες τυφλός από ένα πάθος απλά δεν ήξερα αγάπη που να δω τώρα περάσαν όλα και είμαι εδώ κοντά σου στης αγκαλιάς σου τη σκιά υπνοβατώ φύλακας θα ’μαι στη ζωή και στα όνειρα σου και θα σου λέω κάθε μέρα σ’ αγαπώ

Το ρίσκο

Σκοτάδια σβήσανε της μέρας όλα τα φώτα
όλα αλλάξανε και εσύ αλλάζεις πάλι
τρέχεις να φύγεις, γυρνώντας το κεφάλι
μακάρι να’ μασταν ξανά όπως και πρώτα

δύσκολο μάθημα η ζωή να το περάσεις
και η αγάπη με τον έρωτα σε δόσεις
όταν μπορέσεις λίγο εμένα να μου δώσεις
στίχος θα γίνεις στις ποιητικές μου φράσεις

κάποτε μου’ παν η ζωή μας θέλει ρίσκο
μα εγώ δεν άκουσα, τους γύρισα τη πλάτη
ήρθε ο καιρός όμως να βρω αυτό το κάτι
νομίζω πλέον κάτι άρχισα να βρίσκω

ήταν μπροστά μου τόσα χρόνια, όμως τώρα
την ηρεμία των ματιών σου ερωτεύομαι
μακάρι πάντα την αγάπη σου να γεύομαι
και να περνώ μαζί σου πλέον κάθε ώρα

Νιώσε με

Τα φύλλα των δέντρων ηχούν αρμονικά
Και παντρεύουν τη μουσική τους με τις νότες που γεννιούνται
Καθώς το κύμα σέρνει τις πέτρες στο διάβα του
Και ο αέρας σφυρίζει τον μελωδικότερο σκοπό

Εκεί στην άκρη του βράχου
Στέκεσαι και ταξιδεύεις στο άπειρο
Ονειρεύεσαι γαλήνια και θαυμαστά μέρη
Μα είσαι ήδη εκεί

Ένα χέρι απλώνεται στον ώμο σου
Και σε ξυπνάει από το ταξίδι
Σου αναστατώνει το είναι σου
Σου ξεσηκώνει τα καλά κρυμμένα πάθη σου

Ανοίγεις τα μάτια σου και ψάχνεις
Δεν είναι κανένας γύρω σου
Η ερημιά και η ηρεμία, σου χαμογελούν
Όμως δεν νιώθεις μόνη

Έχεις την αίσθηση ότι κάποιος σε κοιτάζει
Κάποιος σε αγγίζει
Σου χαϊδεύει τα μαλλιά και σου χαμογελάει
Δεν είσαι μόνη

Όσο η αγάπη μου για σένα θα ζει
Όσο ο έρωτας μου για σένα αντέχει
Θα είμαι κοντά σου την κάθε στιγμή
Ομπρέλα σου θα ’μαι ακόμα κι αν βρέχει

Βαρέθηκα

Πόσο πια θες να καώ,
σαν τσιγάρο αναμμένο
εχω κουραστεί να ζω,
μια ζωή να περιμένω

Μια μέρα ακόμα

Μια μέρα ακόμα ρε Θεέ,
μια όγδοη και γεια σου,
της μοναξιάς αντίδοτο,
να΄δινες στα "παιδιά" σου

Ζωγραφιστά στιχάκια

λέξεις θα πλάθω όσο μπορώ
να στάξουν χρωματάκια
να μου χορέψουν το χορό
χρωματιστά στιχάκια

Ψιθυρίζω

γλιστρήσανε οι σκέψεις μου
στο άδειο μου κεφάλι
στην ερημιά του φεγγαριού
μονάχος μου και πάλι

παρέα με τη μοναξιά
λέξεις να μου διαβάζει
ψιθυριστά μου τραγουδά
και τα καλά της βάζει

βάλε μου λέει λίγο αλκοόλ
και στην υγειά μου πιες το
τραγούδι πιάσε θλιβερό
ψιθυριστά και πες το

δεν έχει μείνει πια φωνή
για να φωνάξω φτάνει
μονάχος ψιθυρίζοντας
κουνάω το κεφάλι

Σε ρωτώ

Είμαι της θάλασσας χαλίκι
Και συ είσαι όμορφο νησί
Εγώ εδώ και εσύ εκεί

Φύσα αέρα, βγάλε κύμα
Να πλησιάσω στο νησί
Προορισμός μου είσαι εσύ

Και σε ρωτώ για μια στιγμή
Αν θέλεις δίπλα μου να ζήσεις
Να κοιμηθούμε αγκαλιά
Και στο πλευρό μου να ξυπνήσεις

Και σε ρωτώ για μια ζωή
Αν θες να έχεις τη καρδιά μου
Να σ’ αγαπώ κάθε λεπτό
Φλόγα να γίνεις στη φωτιά μου
Κλείνω τα μάτια και ρωτώ
Αν μ’ αγαπάς όσο κι εγώ

Εγώ της νύχτας η ψιχάλα
Κι εσύ ο ήλιος την αυγή
Εγώ εδώ και εσύ εκεί

Άσε με τρέχοντας να έρθω
Σου χω κρατήσει ένα φιλί
Προορισμός μου είσαι εσύ

Και σε ρωτώ για μια στιγμή
Αν θέλεις δίπλα μου να ζήσεις
Να κοιμηθούμε αγκαλιά
Και στο πλευρό μου να ξυπνήσεις

Και σε ρωτώ για μια ζωή
Αν θες να έχεις τη καρδιά μου
Να σ’ αγαπώ κάθε λεπτό
Φλόγα να γίνεις στη φωτιά μου
Κλείνω τα μάτια και ρωτώ
Αν μ’ αγαπάς όσο κι εγώ

Το παιχνίδι

Μια στιγμή ειν’ η ζωή όλη και φεύγει
Μια φορά μονάχα ζούμε και μετά
Παρελθόν και αναμνήσεις πάλι φέρνει
Μας θυμίζει πως δεν παίξαμε καλά

Το παιχνίδι της ζωής δεν έχει τέλος
Δεν υπάρχουν νικημένοι ή νικητές
της ομάδας όλοι είμαστε ένα μέλος
και στο τέλος γίναμε όλοι μαχητές

μη νομίζεις πως ξεγέλασες το χρόνο
κάποιον άσσο στο μανίκι του κρατά
και στο τέλος με μια κίνηση του μόνο
σου γκρεμίζει όλα τα κάστρα στη σειρά

σεβασμός λοιπόν σε όλο το παιχνίδι
και στο κόσμο μας αγάπη και στοργή
όλοι κάποτε θα κάνουν το ταξίδι
με εισιτήριο χωρίς επιστροφή

Στα κρυφά

Κάποια μέρα θέλω να ΄ρθεις
Να σου δείξω μια γωνιά
Που κρυφή την έχω χρόνια
Στου βουνού την ερημιά

Κρύβει μέσα της τις λέξεις
Που δεν μπόρεσα να πω
Σε κανέναν τόσα χρόνια
Παρά μόνο στο βουνό

Στο γρασίδι δώσε δάκρυ στα πουλιά στείλε φιλιά
Στο ρυάκι ρίξε σκέψεις και στα δέντρα αγκαλιά
Όπως έκανα ως τώρα…
Κάθε μέρα στα κρυφά…

Κάποια μέρα θέλω να ’ρθεις
Στη δική μου τη φωλιά
Και να μάθεις επιτέλους
Τα κρυφά μου μυστικά

Οι ευχές μου και οι σκέψεις
στον αέρα του πετούν
στου βουνού την ηρεμία
τόσα χρόνια μόνες ζουν

Στο γρασίδι δώσε δάκρυ στα πουλιά στείλε φιλιά
Στο ρυάκι ρίξε σκέψεις και στα δέντρα αγκαλιά
Όπως έκανα ως τώρα…
Κάθε μέρα στα κρυφά…

Οι αναμνήσεις σε κουτί

Στα σωθικά ενός κουτιού
κοιμούνται αναμνήσεις
στην ερημιά του σκοταδιού
πότε μην τις ξυπνήσεις

θα σου μιλήσουν για χαρές
για δάκρυ και για λύπες
θα σου θυμίσουν τις φορές
που σ' αγαπώ δεν είπες

παιχνίδι τένις η ζωή
οι αναμνήσεις φόντο
σου παίρνουν έξω απ' το κουτί
τον τελευταίο πόντο

κι αφού σε νίκησαν ξανά
ήρθε ο καιρός να φύγουν
και το κουτί όπως παλιά
γελώντας σου, τ' ανοίγουν

Αυτό που θέλουν τα παιδιά

τα μάτια του γεμάτα
θλίψη και μοναξιά
και η καρδιά κομμάτια
του λείπει η χαρά

έχει στο βλέμμα πόνο
και στη ψυχή φωτιά
αγάπη θέλει μόνο
και μια αγκαλιά

δώστε ελπίδα
δώστε λίγο χαρά
κάντε αυτό το κόσμο
ξανά να χάμογελά

από παιδί μικρό θυμάμαι
παιχνίδια να'χω αγκαλιά
και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφιά

να σου χαρίσω λίγη αγάπη
να σου μιλήσω στη καρδιά
αυτό μονάχα θέλουν τα παιδιά

ας κάνουμε τον κόσμο
ξανά όπως παλιά
ας δώσουμε το μόνο
που αξίζει τελικά

αγάπη είναι η λύση
κουράγιο, συντροφιά
με δύναμη και πίστη
θα λάμψει η καρδιά

από παιδί μικρό θυμάμαι
παιχνίδια να'χω αγκαλιά
και ένα χαμόγελο σαν ζωγραφιά

να σου χαρίσω λίγη αγάπη
να σου μιλήσω στη καρδιά
αυτό μονάχα θέλουν τα παιδιά

Έλα

βρέχει και είμαι μόνος
ψάχνω μια αγκαλιά
αβάσταχτος ο πόνος
ρίξε μου μια μάτια

δώσ' μου ένα σημάδι
το φως πάλι να δω
πάει η ζωή χαράμι
μακριά σου δεν μπορώ

έλα κοντά μου
έλα για μια φορά
σε θέλω δεν αντέχω
φωνάζω δυνατά

έλα μακριά σου υποφέρω
έλα ποτέ δεν είναι αργά
έλα κοντά μου άλλη μια φορά

φέρε μαζί σου την αγάπη
φέρε μια όμορφη αγκαλιά
έλα να γίνουν όλα όπως παλιά

ακόμα ένα βράδυ
χωρίς να είσαι εδώ
ζητάω απ 'το σκοτάδι
για λίγο να σε δω

νιώθω την ύπαρξη σου
κάπου εδώ κοντά
μυρίζω το κορμί σου
μα είσαι μακριά

έλα μακριά σου υποφέρω
έλα ποτέ δεν είναι αργά
έλα κοντά μου άλλη μια φορά

φέρε μαζί σου την αγάπη
φέρε μια όμορφη αγκαλιά
έλα να γίνουν όλα όπως παλιά

Ο πειρατής & η γοργόνα

αν είσαι η γοργόνα εσύ
εγώ είμαι τα νερά σου
να κολυμπάς με άνεση
να νιώθω τη χαρά σου

όσο για κάποιον πειρατή
που άκουσες πως θα΄ρθει
καβάλα σε ένα άλογο
να σε γεμίσει πάθη

όπου και αν είσαι θα σε βρει
χωρίς μεγάλο κόπο
για δε φοβάται τη ζωή
έχει δικό του τρόπο

Ξημερώνει η νύχτα...

φουμάρω κίτρινο καπνό
πίνω λευκές σταγόνες
και της ζωής ο πανικός
ξεμένει από ορμόνες

βλέπω τα πάντα πράσινα
χρώματα με τυλίγουν
κόβεται η ανάσα μου
οι στίχοι μου με πνίγουν

ένα σκαθάρι στο νερό
κάνει βουτιές στον πάτο
του ρίχνω το σωσίβιο
για να ανέβει κάτω

η ανηφόρα είναι μικρή
θα την κατέβω μόνος
έτσι κι αλλιώς κουράστηκα
να μου γελάει ο πόνος

σε όσους με διαβάσανε
και βρίζουνε με μίσος
μάλλον δεν καταλάβανε
δεν με γνωρίζουν ίσως

την καληνύχτα μου εδώ
θα την αφήσω πέρα
να ζευγαρώσει τη νυχτιά
να ξημερώσει μέρα

Τρεις Φωτιές

κάποτε φέρνει αναμνήσεις,
κάποτε φέρνει ζωγραφιές,
κάποτε είπες πως θα ζήσεις ,
πως θα ανάψεις τρεις φωτιές.

και όμως ακόμα περιμένω,
ακόμα λίγο να σε δω,
ακόμα σπίρτο αναμμένο,
αστέρι δίχως ουρανό.

ήρθε μια μέρα ένα γραμμα,
ήρθε στη πόρτα μου χαρά,
ήρθε χωρίς "μπορεί" και "άμα",
άγγελος ήρθε με φτερά

πάρε με έξω από τη θλίψη
πάρε με μέσα από τη σκουριά
πάρε με κάπου να φωτίσει
να ξημερώσει στη καρδιά

Λίγο μελάνι και χαρτί

Λίγο μελάνι και χαρτί
τις σκέψεις μου να γράφω
αφού σε φίλους να μιλώ
δεν μπόρεσα να μάθω

Εδώ βγαίνουν τα όνειρα
το μίσος και οι χαρές μου
τα μυστικά που κουβαλώ
οι δυνατές φωνές μου

Λίγο μελάνι και χαρτί
να το μουσκέψω λέξεις
σαν δάκρυα απ΄τα μάτια μου
τρέχουν ζεστές οι σκέψεις

Εδώ μπαίνει η σφραγίδα μου
το στίγμα της ψυχής μου
οι λέξεις παίρνουνε μορφή
και ήχο της φωνής μου

Επιθυμία

Κοίτα με στα μάτια
Κάνε με κομμάτια
Δώσε μου κουράγιο να μαζέψω της ζωής μου τα κιτάπια

Κάνε με να νοιώσω
Δίνω όσο κι όσο
Φτάνει της καρδιάς τη μοναξιά μου να σκοτώσω

Δείξε μου το δρόμο
Πάρε μου τον πόνο
Μάθε στη καρδιά μου να αγαπάει εσένα μόνο

Δως΄μου το φιλί σου
Την αναπνοή σου
Θέλω κάθε μέρα πλέον να ξυπνώ μαζί σου

Φίλα με στο στόμα
Δωσ'μου λίγο ακόμα
Τώρα σου ανήκουν η καρδιά μου και το σώμα

Άσε με να κλάψω
Μέσα σου να ψάξω
Βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου να φωνάξω

Ελλάδα 2010

Ποιος μας δίνει μια ελπίδα, που να βρούμε τη χαρά
Όλα γύρω μας αλλάζουν, όλοι τρέχουν σαν τρελοί
Κοφτερή ειν’ η λεπίδα, χαρακώνει τα φτερά
Φτάνει πια όλοι φωνάζουν, θα ραγίσει το γυαλί

Δίχως μέλλον τα παιδιά, δίχως όραμα οι νέοι
Τις δεκάρες τους μετρούν, τα γερόντια κάθε μέρα
Κάποιος πάει ξενιτιά, με το δάκρυ του να καίει
Και άντε τώρα να του πουν, στη πατρίδα πίσω έλα

Κάποιοι έφαγαν καλά, κάποιοι έκλεψαν τα πάντα
Άλλοι τόσοι τους καλύπτουν, άι σιχτίρ όλοι εκεί
Δεν μου έμειναν μυαλά, πλησιάζω τα τριάντα
Μόνο εμπόδια προκύπτουν, θα μουτζώσω τη βουλή

Ο θυμός θα γίνει μίσος και το μίσος μας οργή
Και άντε τότε να κρυφτείτε και στα σκέλια η ουρά
Τέρμα πια τα “μα” και ”ίσως”, εμείς είμαστε οι πολλοί
Με το σάλιο μας πλυθείτε, για όλους θα ’ρθει η σειρά

Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως

Πόσοι ήρθαν και δεν φεύγουν
Πόσοι θα 'ρθουν για να δουν
Άλλοι τόσοι μ' αποφεύγουν
Και δεν πρόλαβα θα πουν

Ποιοι κοιτάνε μες τα μάτια
Ποιοι ρωτάνε τη καρδιά
Πως μετράνε τα κομμάτια
Τι σου λεν με μια ματιά

Κάποιοι κάποτε θα μείνουν
Κάποιοι κάπως αγαπούν
Μια στιγμή μονάχα δίνουν
Και την άλλη σου γελούν

Κάπως θα΄ρθει ένα χάδι
Κάπως ήρθε μια αγκαλιά
Της στιγμής μένει σημάδι
Στιγματίζει τη καρδιά

Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως
Αγαπούν αληθινά
Πόσοι, ποιοι, κάποιοι και κάπως
Σου το λεν ειλικρινά

Αν

Αν ζητούσες να ζήσω,
μια ζωή αγκαλιά σου,
αν γινόταν να κάνω,
τη ζωή μου δικιά σου..
τραγουδάκια θα γράψω
να μιλάνε για ‘σένα,
της καρδιάς μου κομμάτια
θα σου δίνω ένα – ένα

Αν ζητούσες να νιώσω
του φιλιού σου τη γεύση
αν μπορούσες να μάθεις
της καρδιάς μου τη σκέψη
μεθυσμένη θα είσαι
απ΄το αλκοόλ του έρωτα μου
άσπρο πάτο θα πιούμε
την αγάπη καρδιά μου

Η ιστορία των αχάριστων ημερών

Μια ιστορία θα σου πω, που περιγράφει εμένα
γιατί δεν ξέρω να μιλώ, μα μοναχά να γράφω
ότι έχω μέσα μου κρυφό, δεν αφορά κανένα
παρά μονάχα τη καρδιά, που τα’χει φυλαγμένα

Ήταν που λες μια Κυριακή, με κρύο ποτισμένη
που να γνωρίσει θέλησε, τι γίνετε πιο πέρα
αναρωτιέται συνεχώς, μετά τι να συμβαίνει
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι η Δευτέρα

Μα η Δευτέρα είναι μουντή, με σκέψεις τυλιγμένη
γιατί την πνίγει η μοναξιά και πάντοτε θα πλήττει
η ευτυχία είναι καλά, μες τη καρδιά κρυμμένη
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι και η Τρίτη

Κι όμως η Τρίτη είναι ξερή, αποκομμένη απ’ όλα
όπως νησάκια ερημικά, κρυμμένα απ΄το χάρτη
λίγα σημάδια της χαράς, αυτά είναι όλα κι όλα
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι η Τετάρτη

Αυτή στη μέση στέκεται, όλης της εβδομάδας
κι όπως θα λέγαν αγγλιστί, νιώθει πως είναι empty
πρέπει να καίει όμως εκεί, σαν η φωτιά μιας δάδας
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι και η Πέμπτη

Η Πέμπτη δε λογάριαζε, ποτέ τη μοναξιά της
έδινε πάντοτε χαρά και μια καινούρια αυγή
όμως και αυτή το ’χει καλά, κρυμμένο στη καρδιά της
και πάντα ήθελε να δει, να΄ναι Παρασκευή

Ωραία μέρα γενικός, ο κόσμος βγαίνει έξω
μα η καημένη μοναχή, κοιτάζει παρακάτω
λέει “δεν θέλω να΄μαι εγώ, άλλο δεν θα τ’αντέξω”
και πάντα ήθελε να δει, πως είναι το Σαββάτο

Και το Σαββάτο είναι χαρά, φωνές και τραγουδάκια
γλέντι, ποτά ή αγκαλιές, τους βρίσκει το πρωί
μα είναι κι αυτό ανήσυχο, σαν τα μικρά παιδάκια
και πάντα ήθελε να δει, πως ειν΄ η Κυριακή

Έτσι λοιπόν είμαι και εγώ, τίποτα δεν μου φτάνει
όπου κι αν πάω με φυσά, αλλιώτικος αέρας
μα η αναζήτηση αυτή, μόνο κακό μου κάνει
γιατί δεν ζω πραγματικά, την ομορφιά της μέρας

Τσιγάρο άναψα

Μια βραδιά που είχε φεγγάρι με βροχή
Κάθομαι σπίτι, γραφώ, πίνοντας ρακί
Ο ύπνος έρχεται με country μουσική
Κοιμάμαι Σάββατο, ξυπνάω κυριακή

Έχω τα νεύρα μου, δε ξύπνησα κάλα
Φτιάχνω καφέ και ξύλο ρίχνω στη φωτιά
Άλλη μια μέρα ακόμα ψάχνω για δουλειά
Τσιγάρο άναψα και πίνω μια γουλιά

Απ΄το παράθυρο ο αέρας με χτυπά
Και το δωμάτιο το λούζει η παγωνιά
Παίρνω χαρτί, στυλό, στο χέρι μου ξανά
Στίχοι ζευγάρωσαν και γέννησαν παιδιά

Η μέρα έφυγε, ξανά σκοτάδι ήρθε βαθύ
Τη μοναξιά, όπως πάντοτε, την έφερε μαζί
Χαμογελάω γιατί δεν έχω επιλογή
Τσιγάρο άναψα και κέρασα κρασί

Xωρίς κανόνες

Νιώθω να σταματά ο χρόνος μα ποιος ρωτάει
Αν η ζωή με προσπερνά και με πονάει
Το ουράνιο τόξο της καρδιάς δεν έχει χρώμα
Θέλω να μείνω μοναχός λίγο ακόμα
Λίγο ακόμα...

θέλω να γίνω μια στιγμή χρυσό αστέρι
Στον ουρανό να αφεθώ χωρίς κανόνες
Με το φεγγάρι να πετάω χέρι-χέρι
Τα καλοκαίρια ξαναζώ και τους χειμώνες

Νιώθω να μου μιλά ο αέρας μα ποιος ρωτάει
Τι να μου λέει, μυστικά και που το πάει
Κι είναι ο ρυθμός μοναχικός και δίχως τόνο
Βάλε στα λόγια μουσική διώξε τον πόνο
Διώξε τον πόνο...

Θέλω να γίνω μια στιγμή χρυσό αστέρι
Στον ουρανό να αφεθώ χωρίς κανόνες
Με το φεγγάρι να πετάω χέρι-χέρι
Τα καλοκαίρια ξαναζώ και τους χειμώνες

Δε βαριέσαι

Ταξίδι στο άγνωστο με ροκ μουσική
Φώτα θολά στη σκοτεινή εθνική
Το αμάξι τρέχει κι εγώ είμαι ταπί

Δε βαριέσαι

Όλοι μου λεν μην κάνεις πια σαν παιδί
Βρες μια κοπέλα που να είναι καλή
Τα σκουλαρίκια βγάλε πια απ’ τ’ αυτί

Δε βαριέσαι

Κοίτα να βρεις κάποια δουλειά σοβαρή
Βαλε πουκάμισο, γραβάτα, γυαλί
Και το bluetooh απαραιτήτως στ΄αυτι

Δε βαριέσαι

Μαθε πως πρέπει να βαράς προσοχή
Σε κάθε σάπιο αφεντικό, υποταγή
Άσε τα όνειρα και γύρνα στη γη

Δε βαριέσαι

ό,τι κι αν λέτε εγώ δε δίνω δεκάρα
Έχω χεσμένη τη δίκη σας τη φάρα
Η ζωή μου, μου ανήκει και άρα

Δε γαμιέστε

Βροχή και χώμα

Μη μου ζητάς να ξεχαστώ
Τον έρωτα μου να πετάξω
Όπου κι αν πας σ’ ακολουθώ
Δεν το αντέχω να σε χάσω

Ότι θελήσεις θα σου πω
Κι ότι ζητήσεις κάνω
Εσύ είσαι αυτή που αγαπώ
Μα το ξημέρωμα σε χάνω

Οπού κι αν είσαι μη ξεχνάς
πως πάντα θα ’μαι εδώ για Σένα
κι ας με πληγώνει που πετάς
τα όνειρά μου ένα ένα

θέλω ένα βράδυ αγκαλιά
να κοιμηθούμε ακόμα
να σε ποτίσω με φίλια
ειμ’ η βροχή κι ’σαι το χώμα

Τέλεια Νότα

Μου λες ότι θέλεις να βλέπεις τη γη
να γυρίζει και τ’ άστρα ν’ ανάβουν σα φώτα
πίσω τους τρέχεις να προλάβεις να δεις
πως παίζει το σύμπαν σαν τέλεια νότα
πως είναι να είσαι στον άπειρο κόσμο
νομίζεις πως μπαίνεις και εσύ σε τροχιά
και γυρνάς πάλι πίσω γεμάτη αγάπη
φωνάζεις ν' ακούσουν, πως είσαι καλά...

Εκεί έξω τα πάντα μυρίζουν γαλήνη
ο αέρας φυσάει τα μαλλιά σου ξανά
η σκέψη σου πάντα εκεί θα γυρίζει
όταν πάλι την πλάτη, η ζωή, σου γυρνά
όταν νιώθεις πως θέλεις απ’ όλα να φύγεις
και μου λες δεν αντέχω να ζήσω άλλο εδώ
κατεβάζω τ’ αστέρια στα ποδιά σου εμπρός
και σου λέω για 'σένα, τα πάντα μπορώ...

Παιδί να γίνω λαχταρώ

Πως πέρασαν τα χρόνια μου
κοντεύω τα τριάντα
Οι αναμνήσεις γύρισαν
σαν μια παλιά μπαλάντα

Θυμάμαι ήμουνα παιδί
με μπάλα στην αλάνα
σκέφτομαι τα παιχνίδια μας
τον Άκη και την Άννα

Τα χρόνια δε γυρίζουνε
μονάχα μπρος μας πάνε
πότο, τσιγάρο, έρωτας
της μιας στιγμής ζητιάνε

Για ένα λεπτό θα ήθελα
παιδί ξανά να γίνω
απ΄το μεδούλι της ζωής
να σκύψω και να πίνω

Θέλω να τρέξω όπως παλιά
ανέμελος στους δρόμους
απ΄τη ζωή για μια στιγμή
να τους ξεχάσω όλους


Παιδί να γίνω λαχταρώ
αλάνες περιμένω
και πάλι στα πενήντα μου
εγώ θα επιμένω

Ηλιόλουστη καρδιά

Αχ να γινόταν μια φορά
κοντά μου να σε έχω
και της καρδιάς σου τη πνοή
μ’αγάπη να τη βρέχω

είναι το ξέρω δύσκολο
το παρελθόν να σβήσεις
όμως θα πρέπει τη ζωή
και πάλι να τη ζήσεις

δεν σου ζητώ να ξεχαστείς
ποτέ δεν θα το κάνεις
θέλω μοναχά μέσα σου
να βρεις κρυφές δυνάμεις

ένα κομμάτι κάποτε
πέθανε της ψυχής σου
σταμάτα να σκοτώνεις πια
ότι έμεινε μαζί σου

πάρε ανάσα δυνατή
ελπίδα και κουράγιο
στα πόδια πάλι να σταθείς
για ένα νέο αύριο

ο έρωτας μου σύμμαχος
δίπλα σου να παλέψει
το φως του ήλιου στη καρδιά
ξανά να ζωντανέψει

οι εφιάλτες παρελθόν
καιρός είναι να γίνουν
να γίνουν όνειρα γλυκά
τη πίκρα σου να σβήνουν

κάπου εδώ σε χαιρετώ
στα χείλη σε φιλάω
σφιχτά μέσα στα χέρια μου
στον ουρανό σε πάω

Αντρική αγανάκτηση

Είσαι το ξέρεις όμορφη
Μα είσαι και γκρινιάρα
Αν σου γαμήσω τίποτα
Εγώ θα φταίω άρα;

Το ξέρεις γκρίνια δεν μπορώ
Μουρμούρα δεν αντέχω
Θα σου γαμήσω ένα πρωί
Ότι έχω και δεν έχω

Σταμάτα να τρελαίνεσαι
Και αφορμή μη δώσεις
Χαστούκια έπρεπε να φας
Από μικρή να στρώσεις

Το ξέρω σε πληγώνουνε
Τα λόγια τούτα απόψε
Αν θέλεις να’μαστε καλά
Τις μαλακίες κόψε

Θα μου μιλάς ευγενικά
Με γλύκα και αγάπη
Γιατί από ότι φαίνεται
Είσαι μεγάλη απάτη

Αν συνεχίσεις για πολύ
Τα αρχίδια να μου πρήζεις
Πακέτο στη μανούλα σου
Θα αποσταλείς, να πήζεις

Γιαυτο σου λέω αγάπη μου
Μωρό μου έρωτα μου
Κάποτε σε αγάπησα
Μα τώρα έχε γεια μου

Πρέπει να κλείσω κάπου εδώ
Τους στίχους και να πάψω
Μα έχω ακόμα αρκετά
Για τη κυρία να γράψω

Άντε γιατί σας κούρασα
Μονάχα ένα ακόμα
Για να της πω σε αγαπώ
Και ας είναι μια βρώμα

Μου γάμησες τον έρωτα
Μου σκότισες τα αρχίδια
Παντρεύτηκα ο κόπανος («αγάπησα ο κόπανος», για τους ανύπαντρους)
Την πουτανιά την ίδια

Μονολόγραμμα

Τι κάνω εδώ;
Ακούει κανείς;
Πάλι μόνος μου είμαι, το διάλεξα όμως
Ποιος είναι εκεί;
Δεν είναι κανείς.
Ακόμα μόνος μου είμαι, ίσως είναι ο πόνος
Σκοτάδι ξανά
Και πάλι ησυχία
Κάτι νιώθω εδώ, μάλλον ήρθε ο τρόμος
Δεν είμαι καλά
Δεν ήμουν ποτέ…
Λες να γίνω ποτέ; θα το δείξει ο χρόνος
Τι να γίνετε εκεί;
Να είναι όλοι παρέα;
Τι με νοιάζει εμένα, εγώ εδώ είμαι μόνος
Λες να φύγω κι εγώ;
Που να πάω όμως;
Δεν αφήνει και αυτός, ο αδυσώπητος φθόνος
Ωραίο τραγούδι
Περίεργο είναι
Το ακούω κάλα; ή είναι λάθος ο τόνος;
Κάτι πρέπει να κάνω
Ίσως φύγω απόψε
Πρέπει όμως να σπάσει, αυτός ο άγραφος νόμος
Δεν αντέχω άλλο
Ν’ αντέξω, πώς;
Ξεκινάω μοναχός και οπού με βγάλει ο δρόμος

Μια απόφαση είναι
Μια ιδέα είναι όλα
Πρέπει μόνο αυτό, να γίνει συντόμως...

Έφυγα όμως
έφυγε ο πόνος
μακριά μου ο τρόμος
σύμμαχος μου ο χρόνος
δε θα είμαι πια μόνος
δεν υπάρχει ο φθόνος
άλλαξε και ο τόνος
δε με νοιάζει ο νόμος
παρά μόνο ο δρόμος.

Μια αγάπη θάλασσα

Απ’το νερό της θάλασσας

Αλμύρα στα μαλλιά σου

Κοχύλια βγάζω στην ακτή

Και τα πετώ μπροστά σου

Ο ήλιος καίει σαν φωτιά

Μαυρίζει το κορμί σου

Θα σε ξαπλώσω στο νερό

Να κολυμπώ μαζί σου

Κοίτα πως κλαίει η θάλασσα

Με κύματα δυο μέτρα

Κλείσε τα μάτια σου καλά

Και την αγάπη μέτρα

Όσα δεν πρόλαβες να δεις

Εγώ θα σου τα δείξω

Βρήκα τη βάρκα μου να μπω

Και άγκυρα να ρίξω

Έλα

Έλα ψάξε με
και γύρισε
το κόσμο όλο για μένα
έλα ψάξε με
και τήρησε
όσα μου έχεις πια ταγμένα


έλα μίλα μου
και ρώτα με
ακόμα αν σ’αγαπάω
έλα μίλα μου
και δείξε μου
σε ποιον δρόμο να πάω


έλα δίπλα μου
και ξάπλωσε
δωσ’μου την αγκαλιά σου
έλα δίπλα μου
και άπλωσε
σε μένα τη καρδιά σου


έλα κοίτα με
και λήστεψε
και πάλι τα φιλιά μου
έλα κοίτα με
και πίστεψε
πως είσαι πια δικιά μου

Αν είσαι εσύ

Αν είσαι εσύ αυτή η κάποια
που τη καρδιά μου θα φωτίσεις
και όλα τα όνειρα τα σάπια
από τον ύπνο μου θα σβήσεις
που στης καρδιάς μου το σκοτάδι
όλα τα φώτα σου θα ανάψεις
και στο κορμί μου το σημάδι
της ευτυχίας θα χαράξεις


Αν είσαι εσύ αυτή η πρώτη
που το κενό μου θα γεμίσεις
θυμίζοντάς μου πάντα ότι
τη μοναξιά μου θα νικήσεις
που στης ψυχής το μονοπάτι
τρόπο θα βρεις για να κυλίσεις
και στην αγάπη κλίνεις μάτι
λίγο προτού να με φιλήσεις


Αν είσαι εσύ αυτή η μια
που θα αγγίξεις τη καρδιά μου
και της ψυχής την ηρεμία
θα φέρεις πάλι εδώ κοντά μου
τότε δεν θέλω να σε χάσω
ανοίγω διάπλατα το δρόμο
απ΄το μανίκι βγάλε άσο
διώξε αγάπη μου τον πόνο

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

Κάνεις δεν ξέρει να αγάπα τόσο πολύ
Όσο μ’αγάπησε για χρόνια τώρα αυτή
Είναι η μονή που μ’ακούει δίχως γκρίνια
Και που για πάντα θα’ναι μπρος μου για βιτρίνα


Στις λύπες πρώτη να με πάρει αγκαλιά
Και στις χάρες δεν τσιγκουνεύεται φιλιά
Όταν δεν έχω κάποιον νά’πω μια λέξη
Αυτή και πάλι θα΄ναι η πρώτη που θα τρέξει


Καθώς το δάκρυ θα κυλά ξανά απ΄το μάτι
Αυτή η τσαχπίνα με κοιτάει όλο αγάπη
Καθώς τελειώνει του στυλό μου το μελανί
Αυτή η πουτάνα ξέρει πως να με τρελάνει


Την νιώθω πάντα όταν γραφώ σάπιους στίχους
Βλέπω σκοτάδι έξω από τους άσπρους τοίχους
Και πάλι αυτή η γαμημένη παρουσία
Φιλιά μου δίνει με μεγάλη παρρησία


Αυτή λοιπόν ειν’ η καλύτερη μου φίλη
Σαν δηλητήριο δίνει φιλιά στα χείλη
Το όνομα της φανερώνω τώρα πια
Την λένε πόρνη γαμημένη μοναξιά

ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το ξυπνητήρι της ζωής
σε δανεικό κρεβάτι
τα όνειρα μου σταματά
και μου γυρνά την πλάτη.


Ξύπνα να ζήσεις τη ζωή
την ομορφιά να ζήσεις
τα δανεικά που μου χρωστάς
κράτα τα για αναμνήσεις


Στο παραθύρι το νερό
Απ΄της βροχής το δάκρυ
Ξετύλιξε τη σκέψη σου
Μέχρι να βρεις την άκρη


Και όταν νομίζεις πως μπορείς
Στα μάτια να κοιτάξεις
Τότε μοναχά της καρδιάς
Το δρόμο να χαράξεις


Πλάγιασε πάλι στο κενό
Στο άδειο σου κρεβάτι
Το ξυπνητήρι της ζωής
Σου ξανακλείνει μάτι


Βούτα βαθιά στα όνειρα
Τίποτα μην φοβάσαι
Ότι είναι να΄ρθει θα ερθεί
Ακόμα και αν κοιμάσαι


Μόνο μην τύχει πρόσεχε
Και απότομα ξυπνήσεις
Και χάσεις πάλι της ζωής
Τις τόσες αναμνήσεις

ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΊΣΟΥ Η ΠΥΛΗ

Χωρίς να ξέρω έμαθα
Και απρόσμενα την βρήκα
Την ομορφιά στα μάτια σου
Αγγέλου είσαι προίκα
Γεμίζεις κάθε μου κενό
Και της ψυχής τα βάθη
Όλος ο κόσμος να το μάθει
Νεράιδα σ’αγαπώ


Όλα φαντάζουν όμορφα
Τα πάντα σε θυμίζουν
Και τα γαλάζια μάτια σου
Την θέα μου γεμίζουν
Δεν βλέπω πλέον σκοτεινά
Δεν νιώθω πια μονάχος
Πλημμύρισα με πάθος
Για σένα που αγαπώ


Νιώθω γεμάτος δίπλα σου
Φιλώντας σε τα χάνω
Για σένα πριγκιπέσα μου
Τρέλα μεγάλη κάνω
Σε θέλω πάντα δίπλα μου
Μακριά σου δεν αντεχω
Εσένα μόνο έχω
Και μου είναι αρκετό


Περνάει ο χρόνος άσκοπα
Όταν δεν είσαι εδώ
Μετρώ τα δευτερόλεπτα
Ξανά για να σε δω
Εύχομαι πάντα να κρατάς
Χαμόγελο στα χείλη
Του παραδείσου η πύλη
Τα μάτια σου τα δυο

ΞΥΠΝΑ ΜΑΛΆΚΑ

Στάσου στο ύψος σου άντρας γίνε ξανά
Βαλε περήφανα ένα στοπ στην καρδιά
Μην πέσεις άλλο κάτω είσαι αρκετά
Φτάνεις στον πάτο για να ανέβεις ψηλά


Που’ναι η πυγμή, ο εγωισμός η ψυχή
Κάποτε είχες λόγο που΄ταν σπαθί
Πως μια γυναίκα σε χορεύει ταψί
Ξύπνα μαλάκα προχωράει η ζωή


Ήρθε ο καιρός να μάθεις πλέον καλά
Πως δεν υπήρξανε ποτέ ξωτικά
Ούτε νεράιδες με άσπρα μαλλιά
Ξύπνα μαλάκα έχεις να ζήσεις πολλά


Φτάνεις στον πάτο για να ανέβεις ψηλά
Ήρθε ο καιρός να μάθεις πλέον καλά
Στάσου στο ύψος σου άντρας γίνε ξανά
Ξύπνα μαλάκα η ζωή προχωρά

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

Τι και αν εσύ δεν ξέρεις πλέον τι ζητάς
Τι και αν δεν θες ποτέ στα μάτια να κοιτάς
Τι νόμιζες πως είμαι εγώ για σένα
Πως πίστεψες πως είμαι ένα ψέμα


Τι και αν δεν έμαθες ποτέ σου να αγαπάς
Τι και αν δεν νοιάζεσαι τους άλλους αν πονάς
Πρόσεχε όμως γιατί μόνη σου θα μείνεις
Αν συνεχίσεις κάθε πόρτα να την κλείνεις


Πάντα θα βρίσκεις κάποιον δήθεν να ξεχνιέσαι
Πάντα θα έχεις έναν τύπο να πηδιέσαι
Ποτέ δεν θα΄βρεις όμως κάποιον να σου δώσει
Ότι αξίζεις και απ΄το χάος να σε σώσει


Κάνε ότι θες με τη ζωή και την καρδιά σου
Μόνο μια χάρη σου ζήτω πριν να’πω γεια σου
Ένα τσιγάρο και ένα πιόμα σε μια γωνία
Να σου θυμίζει την δικιά μου αγωνία

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΑΚΡΥΩΝ

Κοιτά πως κλαίει ο ουρανός
Δακρύζει το φεγγάρι
Ο ήλιος πάλι κρύφτηκε
Πίσω απ’το σκοτάδι


Σαν συναυλία αρμονική
Τα δέντρα ρίχνουν φύλλα
Και των πουλιών τα δάκρυα
Σκορπούν ανατριχίλα

ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

λουλουδι εισαι που ανθει
στης ερημιας τα δαση
θεε μου κανω μιαν ευχη
μαζι μου να πλαγιασει


σκεφτεσαι ξερω πως μπορει
παλι να κανεις λαθος
μα ποιος μπορει να απαρνηθει
της αγκαλιας το παθος

ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ
ΝΑ ΒΡΩ ΑΓΑΠΗ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ
ΣΚΕΤΗ ΑΠΑΤΗ


ΦΥΣΑΕΙ ΑΓΕΡΑΣ
ΠΕΦΤΕΙ ΒΡΟΧΗ
ΜΑ ΕΓΩ ΜΕ’ΣΕΝΑ
ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ


ΟΤΙ ΚΙ’ΑΝ ΓΙΝΕΙ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ
ΕΝΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
ΠΩΣ Σ’ΑΓΑΠΩ


ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ
ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥΣ
ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ


ΒΛΕΠΩ ΕΣΕΝΑ
ΜΕΣ’ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΟΜΩΣ ΣΕ ΘΕΛΩ
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΚΑΛΑ

Θέλω να βλέπω στο σκοτάδι
Φωτιά αέρα και νερό
Απ’της ζωής να φύγω το πλοκάμι
Για μια φορά ελεύθερος να ζω


Το πιάνο παίζει μελωδίες
Μα εγώ να ακούσω δεν μπορώ
Βγαίνουν σωστές οι προφητείες
Άχαρες νότες πέφτουν στο κενό


Βαρέθηκα τα παχυλά τα λόγια
Τις υποσχέσεις και τα σ’αγαπω
Με σπρώξανε βαθιά μες τα υπόγεια
Μάταια ψάχνω στο σκοτάδι να με βρω


Ακούστε με καλά όλοι εκεί έξω
Δώστε αγάπη αληθινή στον διπλανό
Όλοι φωνάζουνε θεέ μου πως θα αντέξω
Λίγη αγάπη και στοργή αναζητώ

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Στην αγκαλιά μου σε κρατώ
Σφιχτά να μη σε χάσω
Σου ψιθυρίζω από καρδιάς
Στ’αστερια θα σε φτάσω


Κοιτώ τα μάτια σου ξανά
Θαρρώ με υπνωτίζουν
Μέσα τους βλέπω ζεστασιά
Που απλόχερα χαρίζουν


Μαζί σου νιώθω όμορφα
Και μακριά σου μόνος
Στην αγκαλιά σου τη ζεστή
Σταμάτησε ο χρόνος


Τώρα που γράφω τούτα εδώ
Κοιμάσαι κάπου μόνη
Νιώσε τη σκέψη μου εκεί
Σιγά-σιγά ζυγώνει

ΑΣΤΕΡΙ

Η γη γυρίζει διαρκώς
Και εσύ μοιάζεις μ’αστέρι
Πες μου ποιος σου΄κλεψε το φως
Κι’είσαι στη θλίψη ταίρι


Δεν σου ταιριάζει να πονάς
Τ’αστέρια δεν λυγίζουν
Μάτια στραμμένα πάνω τους
Σαν πέσει η νύχτα, αξίζουν


Βράδια μονάχος μου κοιτώ
Τον ουρανό και κλαίω
Βλέπω τ’αστέρι το μουντό
Το φως του να’βρει λέω


Χάρη λοιπόν σου το ζητώ
Βρες φως πάλι να λάμψεις
Πέτα τη θλίψη μακριά
Ήρθε ο καιρός να αλλάξεις

ΑΣΕ ΜΕ

Άσε με το Όνειρο να ζήσω
Μη μου χαλάς και τούτη τη στιγμή
Είναι ότι έμεινε από’σενα πίσω
Απομεινάρια απ’τη καμένη μου ζωή


Άσε με να κολυμπώ στις σκέψεις
Μονάχος με τα’στερια οδηγό
Έχω χορτάσει από σένα λέξεις
Γουστάρω πλέον μόνος μου να ζω


Άσε με να ψάξω στο κενό μου
Ίσως να βρω, ποτέ τη δύναμη να ζω
Η μοναξιά αγγίζει το εγώ μου
Φίλο μονάχα, στα τραγούδια του θα βρω


Άσε με να ακούσω το Βασίλη
Ταξίδι να με πάει μακριά
«αξίζει φίλε» μου’ρχεται στα χείλη
εμένα με’καψε του Ονείρου η φωτιά

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ

Μόνη εσύ , μόνος εγώ και τρόμος μας το πάθος…
Ένα γιατί μες τη καρδιά, μας θύμισε το λάθος…
Δεν φταις εσύ, δεν φταίω εγώ, για κοίταξε στο βάθος…
Και οι δυο μαζί μια αγκαλιά, μα ο καθένας μας μονάχος…


Δεν ξέρεις τι, δεν ξέρω πως, κανείς μας δεν θα μάθει…
Αν είναι η γη, ο ουρανός, που μας ξυπνάν τα πάθη…
Κάποιος ψηλά που μας κοιτά, μας συγχωρεί τα λάθη…
Και η καρδιά που αγαπά, σφυροκοπά μονάχη…


Φεύγει ο καιρός σαν το νερό που τρέχει στο ποτάμι…
Δέντρα ψηλά, μικρά πουλιά, έρωτας στο σκοτάδι…
Σβήνει το φως, κλαίει η καρδιά, τα δάκρυα χαράμι
Μόνο δυο μάτια λαμπερά, φωτίζουν το σκοτάδι…


Ξέρω καλά πως δεν μπορώ, δικιά μου να σε κάνω…
Στα όνειρα μου τριγυρνάς, την λογική μου χάνω…
Βουτώ βαθιά μες την καρδιά, δεν θέλω να ανασάνω…
Θέλω μονάχα μια αγκαλιά, να με σηκώσει πάνω…

Η ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη είναι μεγάλη
Με τα λόγια δεν μπορεί να ειπωθεί


Η αγάπη είναι μια
Που η καρδιά σου μόνο θα την βρει


Η αγάπη έχει αξία
Που όμοια της δεν θα ξαναβγεί


Η αγάπη είναι τρέλα
Τρέλα δίχως λογική


Η αγάπη αν κρατήσει
Θα έχει νόημα η ζωή


Η αγάπη αν ξεφτίσει
Θα είσαι μόνος μια ζωή


Η αγάπη αγαπάει
Όταν αγαπάς και εσύ


Η αγάπη είναι μια
Μια και μοναδική

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Η μοναξιά γεννήθηκε την μέρα που γεννιέμαι
Μέσα μου ζει, μ’ακολουθεί και μεγαλώνει
Αφήνει πίσω της χαρές, αισθήματα και λύπες
και πάλι μόνος μου εγώ..............θα τυραννιέμαι


μόνος μου έφτασα ως εδώ..............μονάχος
χωρίς κανένα στήριγμα, χωρίς κανένα φίλο
ίσως υπήρξαν μερικοί, φίλοι, γνωστοί....τους αδικώ
και αυτοί δεν είδαν τον κορμό............μόνο το δάσος.

Η ΦΙΛΙΑ

Την αγάπη να σου δώσω

Που΄χω μέσα στην καρδιά μου

Γιατί θέλω να σε έχω

Πάντα μες την αγκαλιά μου

Φίλοι να’μαστε για πάντα

Και κανείς μην μας χωρίσει

Και θα έδινα τα πάντα

Η φιλία να κρατήσει

ΚΑΗΜΟΣ

Λύπη βαθιά κλαίει η καρδιά
Δακρύζει το φεγγάρι
Ο ουρανός σκοτείνιασε
Αγνάντεμα στον Άδη


Η μάνα κλαίει στο γκρεμό
Δεν γύρισε ο γιος της
Πίκρα μεγάλη στην ψυχή
Μεγάλος ο καημός της


Ο χάρος δεν τη σκέφτηκε
Και μόνη την αφήνει
Για τον μονάκριβο τον γιο
Καντήλι δεν θα σβήνει


Κανένας δεν την συμπονά
Ποιος να παρηγορήσει
Όλα για εκείνη μάταια
Χάθηκε το παιδί της

ΥΠΟΜΟΝΗ

Καρδιά μου μην λυγίζεις τώρα
Κάνε λιγάκι ακόμα υπομονή
Ίσως γραφτό να’ναι της μοίρας
Στη ζωή, να ταλαιπωρηθείς πολύ


Το σώμα άντεξε πολλά
Μα περισσότερα αντέχει η ψυχή
Κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει
Πως έχω κουραστεί πολύ


Ξέρεις Καρδιά μου
Δεν είναι τίποτα τυχαίο στη ζωή
Το λέει και κάποια παροιμία
Όπως στρώσει Κανείς θα κοιμηθεί


Αναρωτιέμαι όμως τι έκανα
Και πρέπει να πληρώσω τώρα την τιμή
Ελπίζω όμως μέσα μου
Να΄χουν τουλάχιστον κατάληξη καλή


Γι’αυτό σώμα, Καρδιά, μυαλό, ψυχή
Όλοι μαζί
Ότι και αν γίνει ακόμα
Ότι και αν συμβεί


Το είπα στην αρχή
Το ξαναλέω τώρα
Κάντε λιγάκι ακόμα υπομονή

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

Γιατί να έρχεται η νύχτα κάθε βράδυ
Γιατί δεν μένει όλη μέρα το φεγγάρι
Γιατί μαμά μου λες διαφέρουνε οι άλλοι
Αφού και εμείς είμαστε ίδιο καρναβάλι


Πόσο κοστίζει ενός ανθρώπου η αγάπη
Πόσο να κάνει να τη βγάλουνε σε χάπι
Πόσο θα μείνουμε μονάχοι αμανάτι
Σιγά σιγά θα μας ξεγράψουν απ΄το χάρτη


Δεν ξέρω πώς να σου τα πω να με πιστέψεις
Δεν ξέρω τι θα καταλάβεις από λέξεις
Δεν ξέρω αν με τους ανθρώπους θες να παίξεις
Τόση βρωμιά και αηδία πώς να αντέξεις

ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΤΑ’ΦΕΡΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Κοίτα πως τα’φερε ο καιρός
Αγάπη να γνωρίσω
Καρδιά μου δεν το πίστευα
Πως θα ξ’αναγαπησω


Ήλιου φωτιά, φως φεγγαριού
Ζεσταίνουν την καρδιά μου
Όταν αγάπη μου γλυκιά
Σ’εχω στην αγκαλιά μου


Πόθος κρυφός παρέμενες
Για χρόνια φαντασία
Μα και τα όνειρα μπορούν
Να γίνουνε ουσία


Τώρα το ζω ολόψυχα
Δεν θέλω να τελειώσει
Εσένα βρήκε η καρδιά
Αγάπη να σου δώσει

Η ΚΟΡΗ

Έρχεται η ώρα κόρη μου
που φέγγει το φεγγάρι
και φύλλα βγαίνουν όμορφα
λουλούδια σε κλωνάρι


νερό τρέχει ασύστολα
απ΄του βουνού τα χιόνια
και στη σκακιέρα του θεού
εμείς είμαστε πιόνια


τριγύρω όλα φεύγουνε
γυρνάνε πάλι πίσω
κάστρο στην αμμουδιά ποτέ
δεν έπρεπε να χτίσω


κοίτα πως φεύγει η ζωή
τρέχει και δεν την φτάνω
τα δευτερόλεπτα περνούν
άλλη μια ανάσα χάνω


δεν προλαβαίνω πίσω της
να τρέξω να προφτάσω
και να της πω σε αγαπώ
δεν θέλω να σε χάσω


μάθημα γίνε σε πολλούς
να ζούνε τη στιγμή τους
ποτέ να μην αφήνουνε
στη τύχη τη ζωή τους


όσα ποθείς και σκέφτεσαι
καν’τα και ας μετανιώσεις
όση αγάπη σου΄μεινε
προσπάθησε να δώσεις


ήρθε το τέλος μας εδώ
τους στίχους πάλι κλείνω
μες το συρτάρι της καρδιάς
και μόνη σου σ’αφηνω

ΜΟΝΟΣ

Ποτέ δεν το περίμενα
Να μείνω μοναχός
Εγώ που για κανέναν
Δεν ήμουνα εχθρός


Απ΄την καλή μου την καρδιά
Και απ’την πολύ αγάπη
Όλοι με παρεξήγησαν
Και μ’εβαλαν στο μάτι


Τους φίλους τους χρειάζομαι
Ετούτη τη στιγμή
Μα δυστυχώς σπανίζουνε
Οι φίλοι οι σωστοί


Και τώρα είμαι μόνος μου
Παρέα με τον πόνο
Αφού τον κόσμο έψαξα
Και μίσος βρήκα μόνο


Είμαι μόνος μου, μόνος μου
Και θα μείνω μόνος
Είμαι μόνος μου, μόνος μου
Και με τρώει ο πόνος


Είμαι μόνος μου, μόνος μου
Ψάχνω τον εαυτό μου
Είμαι μόνος μου, μόνος μου
Εγώ με τον θεό μου.

Ξύπνησα πάλι…

Μεσ’το σκοτάδι, κοιτάζω τα’αστερια
νιώθω κοντά μου δυο άγνωστα χέρια
ξύπνησα πάλι…..


Μέρος γνωστό, παράδεισος θα’ναι
αστέρια πολλά για σένα μιλάνε
ξύπνησα πάλι…


Δεν θέλω να φύγω μαζί με τη σκέψη
γαλήνη, αγάπη μου τα’χουνε κλέψει
μη με αφήνεις …. μοναχό


Θέλω κοντά μου εκείνα τα χέρια
αυτά που ευλόγησαν τα αγάλια αστέρια
να μ’αγκαλιάσουν …. τρυφερά


Σε βλέπω ξανά μέσα στ’αστέρια
και πάλι δειλά ψελλίζω αχ έλα
σε θέλω κοντά μου…


Φοβάμαι μη χάσω για πάντα τη σκέψη
και φύγεις εσύ χωρίς μια λέξη
που είσαι καρδιά μου…


Τα μάτια ανοίγω κοιτάζω χαμένος
εσύ πουθενά μονάχα ένα βέλος
μες την καρδιά μου … χάθηκες

Ο ΑΛΗΤΗΣ

Φροντίζω τον πλησίον μου
Κοιτάω και τα παιδιά μου
Και αν χρειαστεί στον πόλεμο
Θα πάω με την καρδιά μου


Μα εσείς δεν με ακούσατε
Μου κλείσατε την πόρτα
Και όλα όσα πίστευα
Εχάθηκαν σαν πρώτα


Και τώρα που’μαι μοναχός
Κανείς δεν με κοιτάει
Σαν το σκυλί το έρημο
Που ψάχνει για να φάει


Με διώξανε απ’τη δουλειά
Και απ’το ίδιο μου το σπίτι
Και όλοι με κοιτάζανε
Και λέγαν τον αλήτη

ΟΜΟΡΦΗ

Πάνω στο κορμί σου κοιμάται η ομορφιά
στο πρόσωπο φωτίζει του ήλιου η φωτιά
τα μάτια λαμπιρίζουν του έρωτα το φως
πάνω σου εξάντλησε την τέχνη του ο θεός


γύρω σου ανάβουν τα Φώτα ξαφνικά
ζηλεύει το φεγγάρι την τόση ομορφιά
αστέρια σε κοιτάνε ψάχνουν το μυστικό
παράπονα θα κάνουνε απόψε στο θεό


όμορφη σαν παραμύθι για τα μικρά παιδία
σαν πεταλούδα στο νερό με ζωηρά φτερά
σαν τη χιονισμένη ενός βουνού κορφή
θεέ μου… είσαι τόσο όμορφη….

Τα φτερά της χαράς

Πέτα μακριά ότι σε κάνει να πονάς δυνατά
Υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις και αυτό με πονά
Κοίτα την θάλασσα και ψάξε για κενό στα βαθιά
Πέτα μονάχη σου ψιλά άνοιξε πάλι φτερά


Γυρνά τον κόσμο ψάξε μήπως βρεις ξανά την χαρά
Βάψε με χρώμα τα όνειρα σου αστα να βγουν ζωντανά
Ξάπλωσε μέσα στο σκοτάδι κλεις’τα μάτια σφιχτά
Ασ’την βροχή να ταξιδέψει το μυαλό σου μακριά

Σ’ΑΓΑΠΩ

Άλλη μια μέρα μακριά σου
Πως θα περάσει θε να δω
Κι αν προσπαθώ να κλείσω μάτι
Τη λέξη βλέπω Σ’αγαπώ


Άψυχα πράγματα τριγύρω
Το τζαμί κρύο και θολό
Τρεις λέξεις βγαίνουν απ΄το στόμα
Μονάχα εσένα αγαπώ


Μακάρι να μπορούσα τώρα
Εσένα να’χω αγκαλιά
Κι ο πόνος που’χω στην καρδιά μου
Να σβήσει μέσα στα φιλιά


Στα μάτια σου ο κόσμος όλος
Μου φαίνεται πολύ μικρός
Και από την λάμψη που εκπέμπουν
Νύχτα φωτίζεται ο ουρανός


Είμαι τρελός για σένα
Δεν ξέρω τι να πω
Μονάχα σου το ορκίζομαι
Τρελά σε αγαπώ

Σ’ΑΓΑΠΩ ΙΙ

Το άρωμα του Ονείρου σου δεν φεύγει, μένει για πάντα στο θολό από την

μέθη μου μυαλό μου. Μέθη γλυκιά και όμορφη, όπως εσύ, που είδα

πάλι στ’ονειρο μου. Γύρω σου σκοτάδι, ούτε ένα φως τριγύρω, κι’όμως

ήσουν τόσο λαμπερή. Πλανιέται μέσα μου η μορφή σου ανεξέλεγκτη και

νιώθω την καυτή ανάσα σου να με διαπερνά, τα μάτια μου ορθάνοιχτα,

δεν ονειρεύομαι, να καταλάβω προσπαθώ, μα ναι τι άλλο θα’ταν τόσο

έντονο και όμορφο, μια λέξη μόνο θα σου πω

Σ’αγαπώ

ΣΕ ΕΙΧΑ ΔΕΙ

Κάτω απ΄το δένδρο το ψηλό
Σε είχα δει
Ποιήματα να γράφεις


Χαμόγελο σαν ζωγραφιά
Σε είχα δει
Στους στίχους κάτι ψάχνεις


Τα μάτια σου τα ζωηρά
Σε είχα δει
Κοιτάζαν το ποτάμι


Χωρίς να ξέρεις τι κοιτάς
Σε είχα δει
Φώτισες το σκοτάδι


Για μια στιγμή το βλέμμα σου
Σε είχα δει
Καρφώθηκε σε μένα


Ο έρωτας μου μίλησε
Σε είχα δει
Σου άρεσε και σένα

ΣΚΕΨΕΙΣ

ΚΟΙΤΑ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΝΕ ΣΤΙΧΟΥΣ
ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΨΑΞΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ
ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ


ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ
ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΡΕΙΣ
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΖΗΣΕΙΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΟΥ ΝΟΥ

Άνοιξε της μοίρας το σεντούκι
Και κλήρωσε εμένα τυχερό
Να μάθω πως την δύσκολη την ώρα
Τον Γολγοθά μονάχος μου τραβώ


Ποιος νοιάζεται αν θα τα καταφέρω
Ή αν τελικά θα πέσω στον γκρεμό
Σαν πληγωμένος αετός πετάω
Με χτυπημένο το ένα μου φτερό


Κοίταξε μπροστά το μονοπάτι
Και πες μου αν μπορείς να το διαβείς
Αν έχεις άλλη δύναμη να φτάσεις
Στο τέλος και να φύγεις νικητής


Πίστευε σ’αυτό και μη φοβάσαι
Και κοίταζε το μέλλον θετικά
Μου είπε ο σοφός ο γέροντας μια νύχτα
Πριν φύγει και χαθεί οριστικά

ΣΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ ΤΟ ΒΟΥΗΤΟ

Στης ερημίας το βουητό
Μονάχος πίνω μπίρες
Εσύ δεν ξέρω που γυρνάς
Και ποια καράβια πήρες


Σε κάποια πλαζ με μουσική
Θα λιάζεις το κορμί σου
Χιλιάδες μάτια σε κοιτούν
Τι σου’πα κάποτε θυμήσου


Μαζί θα κάνουμε είχα πει
Τον γύρο όλου του κόσμου
Και αν δεν σου φτάσει αυτή η γη
Τα’στέρια κάτω φέρνω φως μου

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

Στον ύπνο μου ακούω τη φωνή σου
Ψιθυριστά τραγούδια να μου λες
Μελωδικά ταξίδια η ζωή σου
Συνοδοιπόρο πες μου αν με θες


Να φύγουμε μαζί για άλλα μέρη
Με οδηγό μονάχα την καρδιά
Ο ουρανός μας έδωσε αγέρι
Τα’αστερια στην καρδιά μας την φωτιά


Η θάλασσα τα κύματα θα φέρει
Τα σύννεφα θα φέρουν την βροχή
Φοβάμαι πως η μοίρα μας το ξέρει
Το τέλος θα μας εύρει το πρωί


Ο ουρανός σκοτείνιασε απότομα
Και το φεγγάρι κλαίει στα κρυφά
Τα’αστερια τραγουδάνε πια μονότονα
Τα χρώματα στη θάλασσα μουντά

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

Είναι ψηλή και όμορφη
Τα μάτια της γαλάζια
Το βλέμμα της το φωτεινό
Σου κάνει όλο νάζια


Αν σε κοιτάει χάνεσαι
Αν σε φιλάει λιώνεις
Το σώμα της σαν πυρκαγιά
Σε κάνει και φουντώνεις


χάνεσαι μες το βλέμμα της
λιώνεις μες την μάτια της
Το πρώτο πράγμα που ποθείς
Να’σαι στην αγκαλιά της


Θα’θελα να’σαι δίπλα μου
Μέσα στα δυο μου χέρια
Και αν μπορούσα θα’φερνα
Όλης της γης τα αστερία

ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Πόσο θα κρατήσει αυτή η μοναξιά

που νιώθω στη ζωή μου, κάθε μέρα

ραγίζει, κλαίει, σπάει, μονάχη η καρδιά

στο δάχτυλο της θλίψης, βάζει βέρα

Περίπατος το χάραμα, στον ήχο της σιωπής

περπάτημα στα όνειρα, τα σκόρπια

ψιχάλες ήρθαν μήνυμα, τα δάκρια βροχής

μουσκεύει της καρδιάς, τα κατατόπια

Η μοναξιά μου έδωσε, πικρό φιλί στο στόμα

χαράζοντας του δρόμου, τη πορεία

ψάχνει να βρει το γιατρικό, το σάπιο μου το σώμα

και προσμονα το αντίδοτο, που λέγετε φιλία

Κατάρα δίνω και ευχή, η μοναξιά να σπάσει

ποτέ κανείς να μην γευτεί και πάλι το φιλί της

στα πέρατα του ουρανού, μονάχη της να φτάσει

να μείνει μόνη της εκεί, να νιώσει την οργή της

ΦΟΒΑΜΑΙ

Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα ούτε γιατί θα πεθάνω. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Όλοι κοιτάνε το εγώ τους και όχι τους άλλους. Φοβάμαι να σκέφτομαι τα χρόνια που θα περάσουν. Φοβάμαι να δω τον θάνατο, Φοβάμαι τα πάντα γιατί όλα είναι ένα τίποτα. Ακόμα και εγώ είμαι ένα τίποτα που ακούει τον κάθε μαλάκα να του λέει τι να κάνει. Αυτό δεν το αντέχω. Φοβάμαι να το αλλάξω, αλλά θα το τολμήσω. Η ζωή δεν είναι παιχνίδι που παίζεις, κερδίζεις η χάνεις. Η ζωή δεν λογαριάζει τίποτα και ο θάνατος το ίδιο. Φοβάμαι. Φοβάμαι να φωνάξω να μ’ακουσουν, ποτέ τους δεν θ’ακουσουν. Φοβάμαι να Φοβάμαι. αλλά πάνω από όλα δεν Φοβάμαι να πω ότι Φοβάμαι.

ΨΑΧΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Η σκέψη μου σε σένα έχει μείνει

Όλη τη νύχτα ψάχνω να σε βρω

Αχ ν’αξερα μακάρι τι θα γίνει

Αν ήσουνα για μια στιγμή εδώ

Μου είχες πει πως κάποτε θα γίνει

Πως θα ξυπνήσω και δεν θα σε δω

Άλλη μια πόρτα στη καρδιά μου κλείνει

Πριν να τελειώσουμε εκείνο το χορό

ψάχνω μέσα στο κενό χωρίς προορισμό

Και τίποτα δεν βρίσκω

ψάχνω μέσα το κενό, τα μάτια σου ζητώ

Μα χάνονται στον ίσκιο

Το βλέμμα μου καρφώνεται στη νύχτα

Νομίζοντας πως κάτι θα σκεφτώ

Αναπολώ τον έρωτα που είχα

Με δάκρυα στα μάτια σε ζητώ

Σου είχα πει σταμάτα εδώ και κοίτα

Την λίμνη με τον γέροντα σκυφτό

Τη μοναξιά με άφησες και βρήκα

Με δάκρυα μαθαίνω να τη ζω

ψάχνω μέσα στο κενό χωρίς προορισμό

Και τίποτα δεν βρίσκω

ψάχνω μέσα το κενό, τα μάτια σου ζητώ

Μα χάνονται στον ίσκιο

ψάχνω μέσα στο κενό χωρίς προορισμό

Και τίποτα δεν βρίσκω

ψάχνω μέσα το κενό, τα μάτια σου ζητώ

Μα χάνονται στον ίσκιο